PRETTY GIRLS EP.28 [NC]

ตอนที่ 28

“หายร้อนแล้วฮะ” เสียงหวานที่เอ่ยราวกระซิบด้วยความอ่อนโยน ทำให้คนที่กำลังมองขาเรียวอ่อนอย่างเพลิดเพลินตื่นจากภวังค์ คิบอมกลับมาตีสีหน้าคมเข้มอีกครั้งก่อนจะทิ้งมือวางบนหน้าตักของตนแล้วออกคำสั่งให้คนตัวน้อยบริการป้อนน้ำชาถึงที่

“ปวดมือเพราะเตรียมจัดงานฉลองเมื่อสามวันก่อน มือเลยใช้ไม่ได้แต่อยากดื่มน้ำชา”

“..........”

“ป้อนสิ!” สิ้นเสียงดุดันมือบางของทงเฮก็ตรงเข้าประคองถ้วยน้ำชาเข้ามาไว้ในมือของตนทันที ร่างบางจรดขอบถ้วยที่ริมฝีปากหยักได้รูปของคนตัวใหญ่ ก่อนจะยกก้นถ้วยขึ้นชาๆให้น้ำชาไหลรินเข้าไปในปากของคนสั่ง แต่เหมือนจะยกเร็วไปหน่อยน้ำชาบางส่วนจึงไหลย้อยตามขอบถ้วยจนเปรอะเปื้อนเสื้อเชิ้ตยี่ห้อดีที่อีกฝ่ายกำลังสวมใส่

“ขอโทษฮะ” ร่างระหงกุลีกุจอคว้าเอากระดาษชำระมาเช็ดคราบน้ำเหล่านั้นด้วยความรวดเร็ว ใบหน้าหวานที่เคลื่อนคล้อยลงมาใกล้ทำให้ปลายจมูกโด่งสัมผัสแก้มสีระเรื่ออย่างไม่ได้ตั้งใจ แม้จะเป็นเพียงเสี้ยววิแต่ความหอมหวานที่ร่างแกร่งได้เชยชมก็มากพอจะเร่งไฟราคะที่โหมพัดขึ้นมาอย่างรุนแรง

คนตัวน้อยถูกมือกร้านกระชากตัวเข้ามาแนบกับอก พอทงเฮเงยหน้าขึ้นมาสายตาคู่หวานก็ต้องหลบวูบไปอีกฝั่งด้วยความเอียงอายสายตาคมเข้มแถมยังแทะโลมที่อีกฝ่ายใช้มองมายังตน

“ขนมหวานมาเสริฟแล้ว น่ากินชะมัด” ฝ่ามือร้อนจัดค่อยๆกระชับสะโพกนิ่มมือเพื่อยกคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตักเป็นหลักเป็นฐานโดยแทบไม่ใส่ใจอาการดิ้นรนให้เป็นอิสระของทงเฮเลย นี่เพราะคิบอมใส่ใจทุกรายละเอียดเกี่ยวกับทงเฮมาตลอด ร่างแกร่งถึงได้รู้ว่าจุดอ่อนเดียวของทงเฮคือใจอ่อนง้อง่ายเสียยิ่งกว่าอะไรดี

วันนั้นทงเฮแค่กำลังโกรธ แต่ถ้าลองได้ฟังคำอธิบายจากปากของเขา ร่างใหญ่เชื่อว่าทงเฮจะต้องยินยอมให้อภัย

“อย่ามาทำรุ่มร่ามกับผมนะฮะคุณคิบอม!” ร่างระหงเริ่มเสียงแข็งใส่พลางกำมือแน่นจะทุบอกกว้างเสียให้ได้ตลอดเวลา แต่เพราะคิบอมประคองมือบางทั้งสองด้วยความอ่อนโยนอยู่ ทงเฮจึงไม่ได้ทำอย่างที่ใจตนคิด

“กอดนิดกอดหน่อยแค่นี้ทำบ่น ตอนเธอทำกิจวัตรประจำวันทั้งแผงของฉันพัง ฉันยังไม่บ่นให้เธอฟังเลย”

“..........”

“ฉันไม่อยากใช้ปากกาแดงขีดฆ่าอะไรในสมุดบันทึกอีกแล้วนะทงเฮ”

“คุณทำอะไรผิดพลาดจนต้องใช้ปากกาแดงมันก็เรื่องของคุณสิฮะ แล้วจะมาบอกผมทำไมว่าคุณแก้ไขอะไรไปแล้วบ้าง” ร่างหวานย้อนถามอย่างน่ารักน่าชังเสียเหลือเกิน แถมยิ่งพยายามถดหน้าหนีปลายจมูกโด่งที่เสนอตัวเข้ามาใกล้ จนปรางนวลพร้อมจะเสียความบริสุทธิ์อยู่ตลอดเวลา

“ต้องบอกสิว่าตอนนี้แก้ไขความผิดไปแล้ว และก็หวังทำดีมากลบความไม่ดี” มือร้อนที่บีบกระชับเข้าที่สะโพกอรชรเร่งรัดให้ร่างหวานถึงกับครางร้องออกมาอย่างไม่ตั้งใจ รอบนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนตรงที่คิบอมรุกชนิดหนักมือ แถมเร่งเร้าเค้นคลึงไปทุกสัดส่วนของความหอมหวานจนทงเฮจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน

“อย่าฮะ!” คนตัวน้อยยังคงไม่ยอมรับความน่ามึนของคิบอมอยู่ดี ร่างแกร่งมีส่วนทำร้ายฮยอกแจแถมยังทำสายตาอบอุ่นให้ผู้หญิงคนอื่น แล้วแบบนี้ทงเฮจะยินยอมมอบร่างกายให้อีกฝ่ายเชยชมได้อย่างไร?

“อย่าให้เสร็จเร็วหรืออย่าทำช้าดีล่ะ หืม?” ร่างใหญ่ยกสะโพกอวบขึ้นนั่งบนโต๊ะกลมอย่างนุ่มนวลก่อนที่ริมฝีปากร้อนของเขาจะค่อยๆไล้จูบจากข้อเท้าเล็กขึ้นไปตามเรียวขาสวย ผ่านแนวสีข้างของลำตัวจนถึงแก้มนวลสีปลั่งที่แดงเปล่งอย่างน่าชม

“อย่าสิฮะ..” เสียงแข็งค่อยๆโอนอ่อนจนเหลือเพียงแค่เสียงครางกระซิบเพียงเท่านั้น ท่าทีทะนุถนอมราวทงเฮเป็นสิ่งล้ำค่าของคิบอม กำลังทำให้หัวใจที่โกรธาของร่างระหงอ่อนยวบลงอย่างน่าใจหาย

ทั้งที่คิบอมกับซีวอนทำเรื่องไม่ดี แต่ทงเฮก็ยังจะแกล้งลืมเสียง่ายๆ แบบนั้นมันใช้ได้ที่ไหนกัน!

เพราะรูปที่ร่างใหญ่กำลังกอดรัดกับหญิงสาวคนนั้นเลื่อนเข้ามาในมโนสำนึก ทงเฮจึงดันไหล่กว้างออกห่างจากตน ท่าทีไม่ยินยอมคล้อยตามของร่างน้อยจึงยังผลให้คนตัวโตต้องใช้กำลังในการกระทำ

“ถ้าเรื่องที่พี่ชายของฉันทำเรื่องร้ายๆเอาไว้ และฉันเองก็มีส่วนร่วมฉันยอมรับผิดและต้องขอโทษเธอด้วย” คิบอมโน้มตัวลงพร้อมจูบมุมปากของร่างบางด้วยความอ่อนโยนถึงอย่างนั้นทงเฮก็ยังไม่ยอมใจอ่อนให้อยู่ดี ร่างระหงเบือนหน้าหนีไม่ให้อีกฝ่ายจูบประโลมตนได้ถนัด พลางตีหน้ายุ่งตางอนดูน่าง้อในสายตาของคิบอมเสียเหลือเกิน

“รับผิดก็ส่วนรับผิดฮะ แต่โทษมันก็ยังมีอยู่ แถมอีกอย่างคุณเองก็แค่อยากได้ผมมันก็เท่านั้น คุณไม่เคยรักผมเลย” ความน้อยใจยังผลให้เสียงหวานที่เอ่ยออกมาสั่นเครือเต็มที หยาดน้ำใสที่คลอหน่วงในลูกแก้วกลมสวยทำให้คิบอมอดใช้ปลายนิ้วเก็บเกี่ยวหยดน้ำเหล่านั้นออกจากดวงตาแสนหวานไม่ได้

“ถ้าไม่รักฉันก็ไม่มาตามจนแทบพลิกแผ่นดินหาขนาดนี้หรอก”

“..........”

“จำที่ฉันเคยบอกเธอวันแรกที่เราเจอกันได้ไหม? เธอเป็นคนแรกที่ทำให้นาฬิกาชีวิตของฉันพังยับเยิน ในเมื่อฉันผิดฉันยอมรับความผิดแล้ว ส่วนเธอทำให้นาฬิกาฉันพัง เธอเองก็ต้องรับผิดชอบด้วย”

“หยุดพูดเอาแต่ได้เสียทีเถอะฮะ ยิ่งพูดยิ่งงง คุณไม่เหมาะพูดอะไรยาวๆสักนิด” ร่างระหงยกมือขึ้นปิดปากสีเชอร์รี่ของร่างใหญ่ด้วยไม่อยากรับฟังคำแก้ตัวแสนหวานอีกต่อไปแล้ว แต่พอจะชักมือกลับคนเร็วกว่าก็ตะคลุบมือบางเข้ามาจุมพิตอย่างอ่อนโยนเสียแล้ว

ความนุ่มละมุนราวกระแสไฟฟ้าอ่อนๆวิ่งพล่านตามปลายนิ้วจนมาถึงปรางนวลอมชมพู ร่างระหงขัดใจตนเองนักที่ไม่ว่าคิบอมจะพูดอย่างไร หัวใจของคนตัวน้อยก็แสดงท่าทีว่าเชื่อฟังทุกอย่างไปเสียทั้งหมด

ต้องโกรธๆๆๆๆๆ....ร่างหวานร้องบอกตนเอง

“หยุดนะฮะคุณคิบอม! ผมไม่เชื่อหรอกว่าคุณรักผม”

“ปากทงเฮพูดว่าไม่เชื่อ แต่ร่างกายของทงเฮไม่แน่หรอก ลองให้ร่างกายเป็นผู้ให้คำตอบแล้วหลังจากนั้นค่อยว่ากันดีไหม?” มือบางทั้งสองข้างของร่างน้อยถูกมือกร้านรวบไปพันธนาการเอาไว้ด้านข้างหลัง แผ่นอกบางที่ถูกดันตัวขึ้นมาจึงสังเกตเห็นได้ชัดว่าเม็ดงามราวอัญมณีสองเม็ดกำลังชันตัวดุดันเนื้อผ้าขึ้นมาตามแรงอารมณ์ ทำให้คิบอมจำต้องลิ้มลองความสนุกเหล่านั้นผ่านทางเนื้อผ้าด้วยท่าทีตะกละตะกลาม เพียงแค่ปลายลิ้นไล้วนทงเฮก็พร้อมจะร้องครวญออกมาอย่างง่ายดาย

“ไม่ฮะ...” คนตั้งป้อมเอาแต่ปฏิเสธร่ำไปแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงจะหยั่งนั่งให้อยู่ในท่าสันหลังตรง แผ่นหลังแบบบางของร่างระหงจึงค่อยๆเอนตัวนอนราบไปกับโต๊ะกลมไม้สักราคาแพงที่ด้านบนโต๊ะเป็นกระจกแผ่นใหญ่สามารถหมุนได้จนรอบทิศทาง

กระโปรงตัวสั้นถูกตลบขึ้นสูงจนขาขาวนวลประจักษ์แก่สายตา มือกร้านดึงรั้นเอาชั้นในสีขาวสะอาดให้หลุดออกจากสะโพกกลมช้าๆ โดยที่สายตาคมกริบแทบไม่เคลื่อนคล้อยออกจากพวงอร่อยเลยแม้แต่วินาทีเดียว

อาภรณ์ปกปิดตัวจ้อยถูกถอดออกจากปลายเท้าเนียนที่ยังคงมีรองเท้าลายดอกเหมยห่อหุ้มปกคลุม

“คุณคิบอม...” ยิ่งห้ามก็ยิ่งเหมือนเป็นการยั่วยุ ร่างแกร่งดึงมือบางที่ถลกชายชุดมาปิดส่วนอ่อนไหวแสนน่ารักออก ก่อนที่ปากร้อนของร่างใหญ่จะระเริงเล่นจนทั่วพื้นที่ขาวนวลและกลมกล่อม ความเสียวซ่านที่คืบคลานเข้ามายามที่ปลายลิ้นสากของร่างแกร่งตวัดเลียไปตามความหอมอร่อยกำลังทำให้ส่วนน่ารักของทงเฮแข็งขืนขึ้นมาอย่างอดไม่ไหว

แกนกายสีหวานที่ตั้งชันยิ่งสั่นระริกอย่างหนักเมื่อส่วนปลายกำลังโดนลิ้นสากรุกเร้าอย่างหนักหน่วง การครอบคลุมชักรูดอย่างนุ่มนวลกำลังทำให้แผ่นหลังบางของคนตัวน้อยแอ่นชันขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ความงดงามของเจ้าบุปผาแสนสวยบานสะพรั่งจนผู้ลิ้มชิมแทบลืมหายใจ

ความหวังดีที่คิบอมคิดไปเองว่ากระดุมเสื้อส่วนบนรัดแน่นเกินไปอาจจะทำให้ทงเฮอึดอัด ร่างใหญ่จึงเอื้อมมือไปช่วยปลดกระดุมเหล่านั้นออกมาช้าๆ จนเม็ดถันสีหวานต้องลมภายนอกให้ต้องแข็งเกร็ง คิบอมก็เลยเลื่อนตัวขึ้นไปใช้ปากของตนครอบครองให้ความอบอุ่นแก่เม็ดบัวสดนั่นต่อแทบจะทันที

การดูดกลืนที่ดูธรรมดาแต่ไม่ธรรมดาตรงที่ภายในโพรงปากของร่างใหญ่กำลังใช้ลิ้นตวัดเลียส่วนยอดอย่างไม่ออมแรง บ้างก็ใช้ฟันคมสะกิดเล่นแถมเจ้ายอดอกตัวดีก็เอาแต่ตอบสนองอย่างไม่สงสารใส่ใจผู้เป็นเจ้าของเลยว่าตอนนี้กำลังตัวสั่นยิ่งกว่าลูกนกที่ถูกลมหนาวกระหน่ำใส่เสียขนาดไหน

พอที่คิบอมถอดริมฝีปากออกมา น้ำหวานที่ทาเคลือบอยู่เบื้องบนก็ทำให้ทงเฮถึงกับห่อไหล่ลงแทบจะทันที ความเสียวซ่านจากการละสัมผัสออกอย่างกะทันหันเมื่อครู่ ทำให้ร่างน้อยยกนิ้วเรียวของตนขึ้นกดคลึงบนยอดถันเม็ดสวยชนิดแทบไม่รู้เนื้อรู้ตัว บีบวนอยู่เพียงแค่ไม่กี่รอบน้ำหวานจากส่วนปลายของแกนกายสีสวยก็ฉีดรดออกมาจนร่างระหงสะดุ้งตกใจ

การถึงที่สุดต่อหน้าผู้อื่นมันช่างน่าอายนัก

น้ำนมสีขาวขุ่นที่กำลังไหลทะลักออกจากลำแท่งสีหวานทำเอาผู้เมียงมองตั้งแต่ต้นจนจบถึงกับขบกรามแน่นเป็นสันนูน คนใจดีช่วยล่นชายประโปรงขึ้นสูงกว่าสะโพกเพื่อป้องกันไม่ให้น้ำคาวเปรอะเปื้อนจนพลอยรู้สึกอึดอัด อีกทั้งยังก้มหน้าลงต่ำดูดเลียทำความสะอาดไม่ให้น้ำใคร่เหล่านั้นหลงเหลือแม้แต่หยดเดียว แถมยังสมนาคุณโดยการดูดเม้มทำริ้วรอยบนเนื้อขาวผ่องให้ต้องขึ้นรอยราคี พอเขยิบใบหน้าเข้าใกล้พวงอร่อยมากขึ้นอีก ทงเฮก็อดที่จะขยุ้มศีรษะสีเข้มของคิบอมเอาไว้ในมือไม่ได้

“อ๊า!..ฮึก!” ร่างน้อยขบกัดริมฝีปากล่างของตนเอาไว้แทบจะทันทีเมื่อเสียงครวญยิ่งกว่าสัตว์ที่กำลังได้รับบาดเจ็บดังระงมไปทั่วบริเวณ แม้แต่เจ้าตัวฟังเสียงตัวเองยังรู้สึกเป็นปลื้มและอับอายเสียขนาดนี้ ผู้รับฟังอย่างคิบอมจะไม่รู้สึกรัญจวนที่หัวใจได้อย่างไร

เรียวขาอิ่มตำหนิถูกแหวกออกกว้างจนช่องอมชมพูแตะต้องลมเย็นภายนอกที่เข้าไปปะทะ อาการทุรนทุรายฉายแววขึ้นบนใบหน้าหวานและยิ่งบิดเบี้ยวอย่างทรมานเมื่อนิ้วเรียวของร่างแกร่งแตะต้องหมุนวนภายนอกอย่างหยอกเย้าดอกไม้ตูมที่ยังไม่ทันโตดี

สีหวานของกลีบดอกถูกบีบบังคับให้แย้มบานจนร่างระหงเริ่มอยู่ไม่สุข เอวอรชรส่ายยวนด้วยอยากหลุดพ้นจากความรัญจวนนี้ แต่ดูเหมือนคนขี้แกล้งจะไม่ยอมปล่อยมือง่ายๆ คิบอมคั่นร่างกายของตนระหว่างกลางของเรียวขาสวย ทำให้ทงเฮถดตัวขึ้นไปนอนบนโต๊ะมากขึ้นพร้อมฉีกขาเรียวออกกว้างอย่างน่าอับอาย

ไม่มีส่วนไหนของร่างกายทงเฮ ที่จะลอดพ้นสายตาสีเข้มของคิบอมไปได้

ปลายนิ้วที่หยอกเอิ้นภายนอกเมื่อครู่ค่อยๆสอดหายเข้าไปหยอกเย้ากับผนังอ่อนนุ่มภายใน ตอนแรกที่แทรกตัวร่างระหงเอาแต่ต่อต้านไม่ยอมให้เข้า แต่พอสู้แรงกันสักพักห่วงร้อนสีอ่อนก็ต้องจำยอมดูดกลืนนิ้วเรียวของอีกฝ่ายให้เข้าไปเย้าแหย่ภายใน ความเสียวซ่านจากการทำรักอย่างช่ำชองยังผลให้เรียวขาสวยคอยบีบตัวป้องปิด มือกร้านของร่างแกร่งจึงต้องดันเข่าเล็กด้านขวาของทงเฮให้เปิดกว้างออกตลอดเวลา

นิ้วเรียวนิ้วที่สองที่เข้าไปรวมกับนิ้วแรกเร่งรสตัณหาจนสะโพกอวบยกสูงไม่ติดพื้นที่ที่ตนพักพิงอยู่ แม้จะอายแต่ทงเฮก็ยังชันตัวขึ้นโดยใช้ศอกนวลทั้งสองข้างของตนรับน้ำหนักร่างกายเอาไว้ พร้อมใช้ลูกแก้วกลมโตที่เปี่ยมล้นไปด้วยราคะลอบมองนิ้วเรียวนิ้วที่สามที่ตรงเข้าไปรวมตัวกับสองนิ้วที่เพิ่งหายเข้าไป

ทั้งที่ครั้งก่อนคิบอมไม่เบิกทางถึงขนาดนี้ร่างหวานยังไม่รู้สึกเจ็บเท่าการทำรักในครั้งนี้เลย

หนนี้คิบอมอัดแน่นไปด้วยความหนักหน่วงแต่ไม่ถึงกับรุนแรง ถึงอย่างนั้นก็ยังแฝงความอ่อนโยนเอาไว้ในตัว

“คะ..คุณ..คิบอม...”

“ว่ายังไงครับ..เด็กดี” พอให้ยินร่างน้อยเรียกชื่อของตน คิบอมก็โน้มตัวลงต่ำพร้อมสายตากรุ่มกริ่มรอรับฟังสิ่งที่ทงเฮต้องการแทบจะทันที

“ขอ...” อยากจะพูดขอตรงๆแต่มันดูน่าอายเกินไป ร่างหวานถึงได้หยุดเอ่ยลงกลางครัน สิ่งที่ทงเฮต้องการยามนี้ไม่ใช่นิ้วแต่เป็นอย่างอื่นที่ทรงพลังมากกว่า

แต่จะทำอย่างไรถึงจะได้สิ่งนั้นมาครอบครอง

“ขออะไรครับ?” ไม่ใช่ว่าอ่านความต้องการของทงเฮไม่ออก แต่คิบอมอยากให้ทงเฮรู้สึกตัวเสียทีว่าร่างหวานขาดชายหนุ่มไม่ได้ทั้งตัวและหัวใจ ไม่ใช่แค่ความใคร่ที่พร้อมจะเกี่ยวกระหวัดเข้ามากันและกัน แต่ยังหมายรวมถึงดวงใจสองดวงที่จวนสอดคล้องจนแทบเป็นหนึ่งเดียว

เพียงแค่ทงเฮยอมรับ...และให้อภัย

“ฮือ..คุณคิบอม...” ร่างระหงดันตัวขึ้นนั่งจนนิ้วเรียวทั้งสามของร่างใหญ่หลุดออกจากสะโพกกลม คราบหล่อลื่นของปลายนิ้วถูกร่างหวานดึงมาเช็ดให้โดยใช้ชายกระโปรง ก่อนที่เรียวขาอันสั่นระริกจะหย่อนตัวลงจากโต๊ะจนปลายเท้าแตะพื้นอย่างปลอดภัย

มือบางอันสั่นเทาลูบวนส่วนสงวนของร่างหนาอย่างใฝ่ฝัน คนตัวเล็กกัดริมฝีปากรวบรวมความกล้าก่อนที่มือน้อยทั้งสองข้างจะตรงเข้าปลดเปลื้องป้อมปราการระเกะระกะให้ถอยห่าง

ความใหญ่โตของสิ่งที่เห็นทำให้มือที่จับถึงกับสั่นระริกอย่างน่าสงสาร ร่างระหงเลือกไม่เงยมองใบหน้าหล่อเหล่าว่าตอนนี้จะกำลังแสดงสีหน้าอย่างไร แต่ทงเฮเลือกที่จะลิ้มชิมความอร่อยจากส่วนแข็งเกร็ง

ไอร้อนพร่าพุ่งในโพรงปากทันทีที่ร่างระหงครอบครองส่วนนั้นเข้าไปภายใน น้ำคาวที่ฝาดลิ้นกลับยังผลให้ทงเฮรู้สึกชอบใจ ซ้ำยังโลมเลียไปจนทั่วทั้งแกนกายร้อนรุ่มจนเปียกชื้นไปหมด ปากแดงที่คอยงับเอาส่วนปลายเข้าไปหยอกเล่นอย่างสนุกปากกำลังทำให้ความอดทนของร่างแกร่งปรี๊ดสูงติดเพดานอย่างง่ายดาย

ทำให้ดูครั้งเดียว จะเลียนแบบได้เก่งจนเกินไปแล้ว

ร่างหนาประคองศีรษะทุยออกจากส่วนแข็งแรงของตนช้าๆ เพราะคิบอมไม่อยากเสร็จด้วยปากแต่อยากเสร็จด้วยวิธีแทรกตัวเป็นหนึ่งเดียวกับคนตัวน้อยเสียมากกว่า มือกร้านประคองสะโพกกลมขึ้นจากท่านั่งเป็นท่ายืนพร้อมหันเรือนร่างของคนตัวน้อยเข้าหาโต๊ะขนาดใหญ่ ส่วนแผ่นหลังนวลแนบชิดกับอกแกร่งแทบเป็นหนึ่งเดียว

ส่วนร้อนรนที่ค่อยๆสอดหายเข้าไปครูดเร้าผนังนุ่มทำเอาร่างหวานซีดส์ปากอย่างอดไม่ไหว แม้จะเบิกทางด้วยนิ้วถึงสามนิ้วแล้วก็ตาม แต่แกนกายของคิบอมยังคงมีขนาดไซส์ที่ใหญ่กว่านั้นอยู่ดี หัวเข่าเล็กข้างหนึ่งของทงเฮจึงต้องวางตั้งบนโต๊ะ ส่วนเรียวขาอีกข้างหนึ่งยืนเหยียบบนพื้นให้ความมั่นคง

“อา...ทงเฮ” เสียงทุ้มกระซิบครางติดใบหูเล็กอย่างพอใจขนาดหนัก ยิ่งยามส่วนแข็งเกร็งแทรกสอดไปจนสุด ความอิ่มเอมยิ่งแผ่ซ่านจนต้องเร่งหาความสุขที่เหนือชั้นยิ่งกว่า คิบอมแช่ตัวอยู่ไม่ถึงวิการกดกระแทกที่หนักหน่วงก็เริ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

ตัวโต๊ะแข็งแรงที่คอยรับน้ำหนักของคนทั้งคู่ยังถึงกับสั่นโยกหน่อยๆ ด้วยแรงกระชับที่แสนถี่รัว ท่วงท่าที่เป็นอยู่ยังผลให้การแทรกสอดอย่างผลีผลามเข้าลึกถึงภายใน ตลอดทั้งแกนกายใหญ่ถูกดูดกลืนเอาไว้ด้วยเรือนร่างแสนหวานและงดงามราวดอกไม้วัยดรุณี

“อ๊า!..คุณ..คิบอม...ฮึก...ฮือ” เสียงครางผสมเสียงสะอื้นกลับเร่งเร้าให้ความอยากทะยานตัวสูงจนไม่อาจควบคุมกาย มือกร้านจึงกดหลังนวลไปทางด้านหน้าจนใบหน้าหวานแนบติดพื้นโต๊ะ ก่อนจะจัดการประคองเรียวขาอ่อนให้ฉีกกว้างเพื่อการสอดแทรกที่แสนดุดัน

ความหฤหรรษ์ตีตื้นขึ้นมาจนลำคอระหงอุดตันไปด้วยความสุข ความใคร่ที่มากล้นฉีดทะลักจนโต๊ะเนื้อดีเปรอะเปื้อนไปจนหมด ถึงอย่างนั้นเสียงครางของทงเฮก็ยังไม่มีท่าทีเงียบลง เพราะช่องทางด้านหลังยังทำหน้าที่มอบความสนุกให้คิบอมไม่เสร็จ

เอวอรชรที่ถูกจับล็อคสั่นโยกเป็นจังหวะอย่างรุนแรงเพราะอีกฝ่ายใกล้ถึงฝั่งฝัน ความรู้สึกของปลายเท้าเหยียบย่ำอยู่เหนือก้อนเมฆราวร่างกายของตนล่องลอยอยู่ในสรวงสวรรค์แล่นวาบเข้ามาใกล้ ก่อนที่น้ำกามสีขุ่นจะอัดทะลักเข้ามาภายใน ริมฝีปากแดงเข้มถึงกับหอบครางเพราะความเหนื่อยอ่อนตรงเข้าทำร้าย

“ฉันไม่สนหรอกว่าเธอจะไปได้ยินใครพูดมายังไง”

“..........”

“แต่ถ้าอยากให้ฉันบอก...ฉันก็จะบอกด้วยริมฝีปากของฉัน และถ้าอยากให้ฉันย้ำ ฉันก็จะย้ำบนร่างกายของเธอ”

“..........”

“ฉันรักเธอคนเดียวนะทงเฮ” คำบอกรักจากริมฝีปากของชายหนุ่มทำให้ดวงใจของร่างระหงอ่อนยวบลงอย่างรวดเร็ว

กำแพงโกรธาพังทลายช้าๆและหมดไปยามที่เรือนร่างแสนสวยยืดตัวขึ้นจูบปลายคางของชายหนุ่มอันเป็นที่รัก

“ผมเองก็รักคุณนะฮะคุณคิบอม แต่ช่วยบอกผมหน่อยได้ไหม? ผู้หญิงที่ชื่ออึนฮียูเป็นใคร เคยเป็นคนรักเก่าของคุณหรือเปล่า ทำไมเธอถึงได้มีรูปที่คุณแสดงออกว่ารักเธอหนักหนามาให้ผมดู”

“..........”

“ไม่จำเป็นต้องโกหกผมว่าเพิ่งเคยรักผมเป็นคนแรกก็ได้นะฮะ ถึงแม้คุณจะเคยรักใครมาก่อนนั่นก็ไม่สำคัญเท่าปัจจุบันที่เรารักกันก็พอ” คำพูดแสนน่ารักของร่างระหงทำให้คิบอมอยากต่ออีกสักรอบสองรอบ แต่การที่ทงเฮรู้จักชื่อของอึนฮียูนี่ย่อมไม่ปกติอย่างแน่นอน

คิบอมไม่อยากคิดว่าแผนการทั้งหมดเป็นของสองพี่น้องตระกูลอึนเลยแม้แต่นิดเดียว