PRETTY GIRLS EP.3 [NC]

ตอนที่ 3

สมรรถนะเครื่องยนต์ที่โดนออกแบบให้มีประสิทธิภาพส่งผลให้คนในรถแทบไม่ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ทำงาน ทงเฮเหลือบสายตาไปทางนู้นทางนี้ราวหาที่ๆพอใจ กระทั่งเสียงทุ้มข้องกายเอ่ยทำลายความเงียบ ร่างระหงจึงรีบหันหน้าหวานกลับไปหาร่างสูงใหญ่

สาเหตุที่ทงเฮรีบหันไป...เพราะคิบอมเกลียดผู้สนทนาที่ไม่มองหน้าของเขา

“วันนี้หมดหน้าที่ของฉันแล้ว” คิบอมเอ่ยพร้อมใช้สายตาเย็นชาตวัดมองคนตัวน้อยเพื่อเป็นการไล่ทงเฮให้ลงจากรถของตนกรายๆ ร่างระหงเองก็รู้ตัวดีจึงรีบลงจากรถเพื่อไม่ให้อีกคนต้องรำคาญใจ

สายตาคู่หวานเหลือบมองใบหน้าคมคายอีกครั้งด้วยความคิดที่อ่านไม่ออก ทงเฮเองก็ไม่เข้าใจตนเองนักแต่สิ่งหนึ่งที่ร่างเล็กรู้ก็คือ...

ทงเฮต้องการเก็บใบหน้านี้เอาไว้ในห้วงแห่งความคำนึง

นานเท่าไหร่แล้วนะ...ที่ทงเฮไม่ได้สัมผัสคนใจดีอย่างคิบอม

จริงอยู่ที่ร่างแกร่งค่อนข้างเย็นชาดูเหมือนไม่ใส่ใจใคร แต่จากการกระทำทั้งหมดมันบอกให้ทงเฮรู้ว่าผู้ชายคนนี้มีดีในแบบของตัวเขาเองเพียงแต่ไม่ชอบการแสดงออกมันก็เท่านั้น

ร่างน้อยกะยืนให้คิบอมออกรถ แต่ร่างสูงโปร่งกลับไม่ยอมขยับเขยื้อนพาหนะไปที่ไหน พอเคาะกระจกคิบอมก็ไม่ยอมตอบหรือเลื่อนกระจกลงมามองหน้าทงเฮแม้แต่นิด ร่างเล็กจึงเดินเข้าไปแล้วแอบมองคิบอมผ่านทางผ้าม่าน

“พี่ทงเฮ...” เสียงเรียกของน้องสาวทำให้ร่างเล็กสะดุ้งโหยงท่ามกลางความมืดอย่างอดไม่ได้ ทงเฮมองหน้าน้องสาวของตนแวบหนึ่งก่อนจะหันหน้ากลับไปมองบนถนน ซึ่งตอนนี้ไม่เห็นรถของร่างสูงอีกแล้ว

ทงเฮรู้สึกใจหายไปพร้อมๆกับรถของคิบอม...

“พี่ทงเฮทำอะไรคะ?” น้องสาวของร่างบางเอ่ยถามอีกครั้ง ทงเฮจึงหลับตาลงเบาๆเพื่อไล่ผู้ชายคนนั้นออกจากหัวสมองแล้วลืมตาขึ้นมาอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มหวานมอบให้น้องสาวของตน

“อ่อ...พี่รอส่งเพื่อนจ๊ะ” ร่างน้อยตอบก่อนประคับประคองน้องสาวตัวเล็กที่อายุห่างจากตนเองเกือบสิบห้าปีขึ้นมาพักพิงในอ้อมกอด

นับจากวันที่แม่แท้ๆตายไป ทงเฮก็ไม่มีความสุขสักวัน

พ่อของทงเฮขี้เหล้าจึงตายจากไปตั้งแต่เมื่อสามปีก่อน แม่เลี้ยงคนใหม่ที่ทงเฮและน้องสาวอยู่ด้วยจนถึงบัดนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆทางสายเลือดกับพวกเขาแม้แต่น้อย

ถึงอย่างนั้น...ทงเฮก็ต้องหาเงินกลับมาเลี้ยงดูผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง

“นี่สี่ทุ่มแล้ว...ทำไมยังไม่เข้านอนหืม?...ฮันจุง” ทงเฮเปลี่ยนเรื่องพลางลูบไล้ศีรษะเล็กด้วยความเบามือ พอน้องน้อยได้ยินคำถามของพี่ชาย ฮันจุงก็ถึงกับตัวสั่นขึ้นมาทันที

“เมื่อกี้ฮันจุงกำลังจะนอนค่ะ”

“..........”

“แต่เมื่อกี้แม่พาเพื่อนมาที่บ้าน แล้วก็...” เด็กหญิงเงียบเสียงแต่นั่นทำให้ทงเฮถึงกับเปลี่ยนสายตาอ่อนโอนเป็นสายตาแข็งกร้าวทันที

ร่างบางวางน้องสาวของตนลงบนพื้นช้าๆก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของเด็กหญิงออกด้วยมืออันสั่นเทา

หน้าอกเล็กที่ยังไม่ทันเริ่มตั้งพานของฮันจุงละเลงเละไปด้วยริ้วรอยราคี หยาดน้ำตาของผู้เป็นพี่ค่อยๆรินไหลจนอาบแก้มสีนวล

“พี่ร้องไห้ทำไมคะ?” เด็กหญิงร้องถามพร้อมใช้นิ้วป้อมของตนบรรจงเช็ดหยดน้ำตาออกจากใบหน้าหวานของพี่ชาย

ฮันจุงไม่เข้าใจสิ่งที่ผู้ใหญ่ทำร่างเล็กจึงไม่เคยนึกขัดขืน แม้ความจริงจะรู้สึกเจ็บก็ตามที แต่เธอไม่มีความรู้สึกเสียใจผิดแผกจากทงเฮผู้เป็นพี่ชายที่จะร้องไห้ทุกครั้งยามเห็นร่างกายของฮันจุงต้องแปดเปื้อน

ทงเฮไม่ตอบคำตอบของน้องก่อนจะรีบพาฮันจุงเข้านอนแล้วตรงไปจัดการกับแม่เลี้ยงขี้เหล้าที่นอนหลับสงบบนโซฟา มือบางของร่างระหงกระชากคอเสื้อของหญิงวัยใหญ่ขึ้นมาด้วยความไม่อ่อนโยนนัก พลางเขย่าคอของแม่เลี้ยงไปมาเพื่อเค้นหาคำตอบ

“คุณเอาผู้ชายมานอนกับฮันจุงทำไมฮะ!” เสียงหวานที่ตะคอกถามทำให้ผู้รับบทบาทเป็นแม่เลี้ยงลืมตาขึ้นมาอย่างรำคาญก่อนจะตวัดฝ่ามือใส่ใบหน้าหวานของทงเฮ

“ก็เพราะแกเอาเงินมาให้ฉันช้ายังไงล่ะ!” หญิงสูงวัยที่ค่อนข้างสะสวยกรรโชกเสียงตอบก่อนจะจิกทึ้งผมยาวสวยของทงเฮขึ้นมาเพื่อให้ใบหน้าของร่างหวานซบตากับตน

“แต่ฮันจุง..ฮึก...ยังเด็ก”

“แล้วจะทำไม?...หรือแกจะขายตัวเองล่ะ? สวยๆอย่างแก...มันก็คงจะได้ราคาดีอยู่หรอก แต่ยังไงแกมันก็ผู้ชาย”

“ฮึก...คุณน้าทำเกินไปแล้ว” ทงเฮเค้นเสียงออกมาด้วยความยากลำบาก ก่อนที่จองฮวา...ผู้เป็นแม่เลี้ยงจะผลักหัวของทงเฮเต็มแรงจนร่างบางล้มคะมำลงไปกับพื้นเพราะความหงุดหงิดใจ

พูดตามตรง...หากจองฮวาสามารถจับทงเฮไปขายได้ เธอคงทำไปแล้ว

สาเหตุมันก็ไม่ใช่อะไรนอกจากความสวยของทงเฮ เสียอย่างเดียวเท่านั้นคือทงเฮเป็นผู้ชาย จองฮวาจึงไม่รู้ว่าตนจะเอาร่างระหงนี่ไปปล่อยที่ไหน เพราะส่วนใหญ่คนที่นิยมชมชอบการรักร่วมเพศก็มักจะเป็นคนรวยมากกว่า และเธอก็ไม่รู้จักคนรวยสักคน

ส่วนพวกไม่มีจะกินที่จ้องจะจับทงเฮ...อย่าหวังเถอะว่าจองฮวาจะยอมปล่อยให้ร่างบางนี่ไปร่วมหลับนอนกับพวกมันง่ายๆ หากไม่มีเงินมากกว่าสิบล้านวอนล่ะก็...

จองฮวาคิดว่าเก็บทงเฮเอาไว้รองมือรองเท้า และเป็นคนคอยหาข้าวใส่ท้องของเธอมันคุ้มกว่ากันเยอะ

“ถ้าไม่อยากให้ฉันทำอะไรแบบนั้นอีกก็หัดเอาเงินมาให้ฉันเร็วๆสิ! แกไม่รู้บ้างเหรอไงว่าเดือนนี้เขามาทวงค่าเช่าบ้านไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ ฉันนิอายชาวบ้านจนไม่รู้จะอายยังไง!”

“แต่เงินนั่นผมให้คุณน้าไปแล้ว!” เสียงหวานของทงเฮตะคอกกลับก่อนจะโดนแม่เลี้ยงใช้มือบีบคางเล็กจนคนตัวน้อยร้องฮือในลำคอ

“ก็มันหมดแล้ว!” จองฮวาพูดหน้าตายก่อนจะสะบัดร่างระหงไปอีกฝั่งหนึ่งอย่างคนอารมณ์เสีย เธอจิ๊เสียงในลำคอพังหนึ่งก่อนจะล้วงมือหยิบเงินในกระเป๋ากระโปรงของทงเฮแล้วออกนอกบ้านเพราะอยากไปแก้มือเสียหน่อย

แม่เลี้ยงของร่างน้อยติดการพนันงอมแงม

ตอนแรกที่มาอยู่รวมบ้านกับทงเฮเธอก็ดูเป็นคนดีอยู่หรอก แต่หลังจากที่พ่อของทงเฮตายเธอก็เปลี่ยนไปราวเป็นคนละคน

อย่างเงินที่จองฮวาเอาไปเมื่อครู่...ทงเฮต้องเหนื่อยทั้งวันกว่าที่จะได้มา

ไหนต้องยอมโดนคนลามกจับนู่นลูบนี่แถมเมื่อครู่นี้ที่โดนโกหกว่าต้องไปกินข้าวกับคนกระเป๋าหนัก ทงเฮก็ไม่ได้เงินเลยสักวอนเดียว

ว่าแต่...ฮยอกแจเป็นอย่างไรบ้างนะ?

ทงเฮคิดอย่างเป็นห่วงไม่ได้ ร่างบางเช็ดน้ำตาออกจากดวงหน้าหวานของตนช้าๆ แล้วลุกขึ้นจากพื้นไปหาเสื้อกันหนาวสักตัวมาใส่กันลม ก่อนจะเร่งรีบออกไปตามหาฮยอกแจ

...........................................................................................

หลังจากเสร็จกิจที่โรงรถ ทั้งซีวอนและฮยอกแจก็กลับมาเล่นสนุกกันต่อที่คอนโดสูงของร่างแกร่ง

ฤทธิ์ยาที่รุนแรงส่งผลให้กายน้อยเริงระบำอย่างไม่นึกอับอายบนร่างหนาของคนอีกคน มือกร้านทั้งสองขย้ำก้นนุ่มมือของร่างระหงเอาไว้พร้อมออกแรงบิดแก้มก้นขาวเนียนให้แยกออกจากกันเพื่อเป็นการขยับขยายช่องทางรักไปด้วยในตัว

“อ๊ะ...ฮึก...อ๊า...อ๊า...” เจ้าของเสียงหวานร้องครวญไม่ขาดขณะออกแรงยกร่างสวยของตนให้ขย่มขึ้นลง มือบางทั้งสองข้างของร่างระหงกดตัวลงบนหน้าท้องแน่นกล้ามก่อนค่อยๆลูบไล้ขึ้นสูงไปหยอกเย้าเล่นกับอกแกร่งของซีวอน

“อื้ม!...ฮยอกแจ...เร็วอีกสิ...”

“ฮึก...อ๊ะ...ไม่..ไหวแล้ว...” ร่างน้อยร้องบอกด้วยเสียงกระท่อนกระแท่นก่อนที่ร่างสูงโปร่งจะตวัดคนตัวเล็กให้นอนหมอบคว่ำไปกับพื้นเตียงโดยที่สะโพกกลมถูกยกให้ลอยเด่นขึ้นมา พอแกนกายขนาดใหญ่ของซีวอนหลุดออกจากปากทาง เจ้าคนตัวน้อยที่กำลังสนุกสนานก็ร้องฮือขึ้นมาทันที

“ซีวอน...ฮือๆ...เข้ามาสิ...” แค่ฮยอกแจสั่ง...ร่างแกร่งก็พร้อมที่จะตอบสนอง ซีวอนจดจ่อส่วนปลายที่แข็งขืนของตนเข้าไปในปากทางร้อนอีกครั้ง ความอึดอัดส่งผลให้ร่างโปร่งจำต้องครางเสียงต่ำออกมาผสมด้วยอย่างอดไม่ได้

ฮยอกแจรัดซีวอนเอาไว้อย่างไม่ยอมให้เขาได้หายใจหายคอ

“อ่า...ฮยอกแจ...”

“ฮึก...แรงๆ!” คนตัวเล็กกรีดร้องลั่นเพราะความอยากเททะลักเข้ามาในร่างกาย นิ้วเรียวทั้งสิบของฮยอกแจจิกเกร็งบนผ้าปูที่นอนก่อนกระชากจิกทึ้งจนปมผ้าหลุดออกจากหัวเตียง เอวอวบส่ายยวนไปซ้ายทีขวาทีบ้างก็กระดกเด้งไปข้างหน้า ซีวอนจึงต้องรั้งเอวอรชรเอาไว้ในอ้อมกอดก่อนจะกดกระแทกความขึงแข็งเข้าออกช่องทางรักด้วยความรวดเร็ว

ความสุขที่ฮยอกแจสัมผัสทำให้ร่างน้อยอมยิ้มออกมาเบาๆ เพราะร่างระหงเข้าใจว่า...นี่คือสิ่งที่ทงเฮทำร่างบางจึงรู้สึกดีหนักหนา ไม่ใช่เพราะว่าฮยอกแจแอบชอบเพื่อนสนิทในเชิงชู้สาว แต่เพราะร่างน้อยไม่เคยนึกรังเกียจทงเฮเลย

สำหรับทงเฮ...ฮยอกแจให้ได้ทุกอย่าง เพราะทงเฮเองก็ให้ฮยอกแจทุกอย่างเช่นกัน

สติที่จางหายค่อยๆกลับมาพร้อมการโน้มตัวลงของบุคคลเบื้องบน ซีวอนครางกระเส่าข้างใบหูของฮยอกแจพร้อมกระชับเอวคอดให้เนื้อกายของตนและของร่างระหงแนบชิดเป็นส่วนเดียว

“สนุกไหม...ฮยอกแจ...”

“อ๋า..ฮึก..สนุก...” ร่างน้อยร้องตอบก่อนจะถูกคนตัวโตกว่าดึงรั้นเรือนกายแสนหวานขึ้นจากที่นอนให้มาอยู่ในท่านั่งทั้งที่ส่วนนั้นยังเชื่อมต่อกันเป็นหนึ่งเดียว

ฮยอกแจเอื้อมมือของตนมาทางด้านหลังเพื่อกอดรัดลำคอของอีกฝ่ายขณะเดียวกันมือของซีวอนก็เอื้อมมาข้างหน้าเพื่อหยอกเย้ากับยอดถันเม็ดตึงที่บวมแดงเพราะการนวดเฟ้นมาตลอดทั้งคืน แผ่นหลังขาวนวลของคนตัวน้อยแนบทับกับอกแกร่งของคนตัวใหญ่จนแทบไม่มีอากาศได้เล็ดลอด และเพียงแค่ปลายนิ้วสากแตะสัมผัสความหอมหวานนั่น ผู้เป็นเจ้าของก็กระเด้งอกรับการเย้าแหย่ของมือกร้านทันที

“อ๊า..อย่าขยี้..อ๊ะ...เจ็บ...” เมื่อร่างบางร้องบอกซีวอนก็จัดการยกแขนเรียวของร่างระหงให้คร่อมทับศีรษะของเขา ก่อนที่ปลายลิ้นสากจะตรงเข้าไปรังแกเม็ดบัวอิ่มเสียเอง

ดวงตาคู่หวานที่กำลังได้รับความหฤหรรษ์ปรือปรอยลงเสียจนแทบปิดก่อนจะเปิดขึ้นมาอีกครั้งอย่างเต็มตาเมื่อผู้ชายที่กำลังทำสนุกกับเรือนร่างของตนมีทรงผมที่สั่นเกินกว่าจะชื่อทงเฮ

ทั้งฮยอกแจและทงเฮผมยาวเกือบถึงกลางหลังด้วยกันทั้งคู่ เพราะไม่ต้องการใส่วิกผมให้เจ็บหัวหรืออึดอัด พวกเขาจึงต้องเลี้ยงผมให้ยาวกว่าผู้ชายทั่วไปเขาไว้กัน

แต่นี่...ผู้ชายคนที่กำลังใช้ลิ้นแลบเลียยอดอกของฮยอกแจอยู่ไม่ใช่ทงเฮ!

“ปล่อย!...ฮึก...ปล่อยฉัน!” ร่างน้อยดิ้นรนทันทีทั้งที่เบื้องล่างยังถูกชำแรกผ่านเข้าออกไม่ยอมหยุด มือบางผลักหน้าซีวอนออกจากเม็ดสวยของตนแต่ก็ไม่เป็นผลแม้แต่นิด

ความสนุกเมื่อครู่ค่อยๆจางหายเมื่อความเจ็บทางข้างหลังเข้ามาเยี่ยมเยียน นานเท่าไหร่แล้วที่ฮยอกแจระเริงเล่นกับผู้ชายคนนี้จนไม่รู้เวล่ำเวลา

“ฮิ!” ร่างโปร่งผ่อนลมหายใจอย่างไม่ใคร่ชอบนักที่ตัวยาหมดฤทธิ์เร็วขนาดนี้ ตอนนี้ใบหน้าหวานเริ่มเจิ่งนองไปด้วยน้ำตาพลางพยายามผลักดันกายแกร่งออกห่างจากเรือนกายสวยของตน

สงสารก็สงสาร แต่จะให้ซีวอนถอดออกทั้งที่ตนยังไม่เสร็จ...ร่างหนาไม่ตลกด้วยหรอก

“อย่า...ฮึก...เอามันออกไป..อ๊ะ...จาก..ร่างกายของฉัน!” ฮยอกแจกรีดร้องพร้อมกำมือทุบหน้าขาแกร่งไม่ยอมหยุด จนซีวอนต้องกดเรือนกายสวยให้ลงนอนหมอบกับเตียงแล้วกระแทกตัวแรงๆเพื่อเร่งความต้องการให้ถึงที่สุดของอารมณ์

“ให้เอาออกทั้งที่แหกปากเรียกหามาตลอดทั้งคืนอย่างนั้นเหรอ? ปากไม่ตรงกับใจเลยนะ” คนใจร้ายใช้วาจาคมเชือดเฉือนหัวใจของฮยอกแจจนไม่เหลือชิ้นดี หมดกัน...ร่างกายที่ฮยอกแจอุตส่าห์ห่วงนักห่วงหนา

ความบริสุทธิ์ที่ร่างน้อยเฝ้าทะนุถนอมไว้ให้คนที่ตนรักหลั่งไหลออกมาพร้อมน้ำกามสีขุ่นของตัวเองและของร่างแกร่งที่ทิ้งความเหนอะหนะในปากทางสีช้ำซะเต็มคราบ

ทันทีที่ร่างสูงถอดถอนความแข็งกร้าวออกสะโพกกลมก็ถึงกับสิ้นแรง เข่านวลทั้งสองข้างล้มพับทั้งที่เมื่อครู่ตั้งฉากให้อีกฝ่ายกระแทกตัวเข้าออกอย่างสะดวก เรียวขาสวยสั่นระริกในขณะที่เจ้าของร่างกายอันมีตำหนิปล่อยโฮจนเรือนร่างสั่นโยกไปทั้งตัว

“สนุกจนพูดไม่ออกเลยเหรอคนสวย?”

“..........”

“ว่าไง...” มือหนาตวัดผมนุ่มออกจากดวงหน้าหวานแต่กลับโดนมือบางปัดทิ้งอย่างแรง

“แก!...ไอ้สารเลว” ฮยอกแจตบหน้าของอีกฝ่ายสุดแรงจนใบหน้าคมเข้มหันไปอีกทางหนึ่ง ยังไม่ทันที่ร่างระหงจะเก็บมือข้างที่ตบลง มือกร้านจากคนอีกคนก็กำรอบข้อมือบางพลางกระชากเจ้าตัวน้อยเข้าหาอ้อมอกของตน

“กล้าดียังไงเรียกฉันว่าสารเลว”

“..........”

“ฉันบอกชื่อของฉันไปไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ พอเผลอเข้าหน่อยเธอก็เรียกหาคนอื่นทั้งที่เธอกำลังขย่มผัวอย่างฉันแบบเอาเป็นเอาตาย...อยากรู้อีกไหม? เธอคิดท่าเล่นอะไรออกมาอีก ฮิ!เรื่องแบบนี้ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอกนะฮยอกแจฉะนั้นเธอไม่มีสิทธิ์มาด่าฉันว่าสารเลว!”

...........................................................................................

“ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ...ฮยอกแจ...” ชื่อของเพื่อนสนิทหลุดออกมาจากริมฝีปากสีเชอร์รี่ของทงเฮช้าๆด้วยความหนักใจ ร่างบางค่อยๆหย่อนกายนั่งบนเก้าอี้บริเวณที่รอป้ายรถเมล์เพราะความเมื่อยขบจากการเดินตามหาฮยอกแจมาหลายชั่วโมง

สายตาคู่หวานเคลื่อนคล้อยจากถนนที่คลาคล่ำไปด้วยรถยนต์มายังนาฬิกาข้อมือของตนเอง เวลานี้เที่ยงคืนเข้าไปแล้ว ทงเฮพยายามโทรหาฮยอกแจหลายสายแต่ทางฝ่ายนั้นกลับไม่มีการตอบรับเลย

ทงเฮกังวลใจเหลือเกิน

“ดึกขนาดนี้...ยังไม่กลับบ้านเหรอ?” ชายหนุ่มท่าทางกระหลิมกระเหลียงที่เพิ่งออกจากรถแท๊กซี่มาเมื่อครู่เอ่ยปากถามทงเฮพร้อมนั่งลงบนเก้าอี้ที่ติดกับร่างบาง

“เอ่อ...คือ...”

“หรือหาแขกอยู่ล่ะ...ไปกับฉันหรือเปล่า”

“..........”

“เธอคิดแพงไหม?” ชายหนุ่มวางมือลงบนเรียวขาสวยของร่างระหงพลางโน้มหน้าเข้ามาหา เมื่อตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายแบบนี้ทงเฮจะทำอย่างไร

อย่าหวังให้คนแถวนี้มาช่วยเลย ยิ่งอยู่ในพื้นที่ที่ทันสมัยมากขึ้นเท่าไหร่ สิ่งที่เรียกว่าน้ำใจยิ่งหาได้น้อยลงเท่านั้น

“แพงมากฮะ...และผมเองก็กำลังรอคนกระเป๋าหนักมาจ่าย อย่างคุณ...ไม่มีปัญญาหาเงินมาให้ผมหรอก” ทงเฮเอ่ยยิ้มๆก่อนจะอาศัยช่วงที่ผู้ชายคนนี้อึ้งค้างลุกหนีไปเพราะไม่ต้องการให้อีกฝ่ายมาเจ๊าะแจ๊ะอะไรกับร่างกายของตนอีก

ความจริงร่างน้อยไม่อยากพูดจาเลวร้ายแบบนี้เลยเพราะมันไม่ใช่นิสัยที่แท้จริงของทงเฮ แต่ที่ร่างบางต้องเอ่ยแบบนั้นก็เพราะต้องการเอาตัวรอดจากสังคมที่เสื่อมโทรมและเลวร้าย

หากไม่แข็งบ้าง...ร่างบางก็จะยืนอยู่ในที่แบบนี้ไม่ได้

ด้วยความที่ชุดที่ทงเฮใส่เป็นจุดสังเกตได้ง่ายเพราะเนื้อผ้าและสไตล์การออกแบบมีราคาแพง ทั้งคนที่เดินริมฟุตบาทและคนที่ขับรถบนท้องถนนจึงมองเห็นร่างระหงได้อย่างชัดเจน

รวมถึง...ผู้ชายคนที่เพิ่งขับพาร่างบางกลับไปส่งถึงบ้านเมื่อสามชั่วโมงก่อน

“ออกมารับจ๊อบพิเศษหรือยังไงนะ” คิบอมเอ่ยเหมือนอยากได้คำตอบจากร่างน้อยก่อนจะขับรถเข้าไปชิดฟุตบาทบริเวณที่ทงเฮกำลังเดินอยู่