วิวาห์กระหวัดรัก [yaoi : kihae] ตอนที่ 8

ตอนที่ 8

วันนี้ตะวันโด่งขึ้นฟ้า เจ้าร่างน้อยจึงได้รู้สึกตัว

ทงเฮรู้สึกผิดอยู่บ้างที่วันนี้ตนทำตัวเป็นคนสันหลังยาวนอนกินบ้านกินเมืองตลอดช่วงเช้า และฟื้นคืนจากนิทราในช่วงบ่าย แต่เพราะอาการเมื่อยขบตามเนื้อกายนี่แหละที่ทำให้ร่างบางไม่อาจโงหัวขึ้นจากที่นอน

ผ้าห่มลายหงส์นภาดิ้นทองที่ปกคลุมร่างกายของทงเฮไว้ ถูกเจ้าตัวถลกผ้าห่มดังกล่าวออก โชคดีที่ตอนนี้ร่างน้อยมีเสื้อนอนสวมใส่ไว้ภายใน ไม่อย่างนั้นทงเฮคงมองหน้านางกำนัลที่กุลีกุจอเข้ามาในห้องบรรทมไม่ติด

“จะสรงน้ำก่อนหรือเสวยกระยาหารก่อนดีเพคะ...”

“อาบน้ำ...” เสียงหวานที่ค่อนข้างแหบแห้งของทงเฮเอ่ยบอก ก่อนจะสาวเท้าไปทางบารายหลังตำหนัก ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนรุกเร้าเข้ามาในหัวจนร่างบางหน้าแดงก่ำกับเรื่องที่เกิด ยิ่งเหล่านางกำนัลปลดเปลื้องอาภรณ์เพียงชิ้นเดียวที่อยู่บนเรือนกายของร่างน้อยออก รอยราคีที่เกิดจากน้ำมือหน่อเนื้อมังกรก็ประจักษ์แก่สายตาของทุกคนทันที สิ่งนี้เองทำให้ร่างบางออกคำสั่งให้เหล่านางกำนัลน้อยใหญ่ที่รอถวายงานออกจากบารายแห่งนี้ไปให้หมด

ทงเฮอายเหลือเกิน...อายกับ...สิ่งที่เกิด...

ลูกแก้วกลมโตค่อยๆไล่มองไปตามเนินเนื้อนิ่มของตน ยอดถันที่ปกติสีอมทับทิมบัดนี้แดงก่ำเพราะถูกบีบเฟ้นและดูดกลืนราวหยอกเย้าจากร่างแกร่ง เรียวขาสวยเป็นรอยแดงจ้ำพอฉีกขาเรียวออกน้ำข้นเหนียวบางอย่างก็ทะลักออกจากร่องสวยทันที

ของกำนัลจากโอรสสวรรค์มากเกินไปจนเรียวขาสวยเหนอะหนะอย่างไม่สบายตัว ร่างบางค่อยๆก้าวขาลงไปในบารายเพื่อชำระล้างสิ่งที่คิบอมทำทิ้งไว้เมื่อคืนวาน พอนิ้วเรียวสวยราวกลีบบุปผาลากผ่านไปทางไหน มโนสำนึกของทงเฮก็มักจะเห็นเป็นมือกร้านของอีกคนลูบไล้ไปตามเนื้อกายของตน

“ฮึก...ฝ่า..บาท...” เสียงหวานร่ำร้องหาร่างหนายามที่นิ้วเรียวของตนสอดลึกเข้าไปในร่องช้ำ ทงเฮขบกัดริมฝีปากอิ่มไว้เพราะความเจ็บราวสะโพกแตกออกเป็นเสี่ยงตรงเข้าเล่นงาน แต่ที่ร่างระหงต้องสอดนิ้วของตนเข้าไปแบบนี้ก็เพื่อเป็นการล้างเอาคราบความใคร่ที่คิบอมทำทิ้งไว้ออกมาให้ตนรู้สึกสบายตัว

โชคดีที่สมุดภาพเมื่อวานสอนวิธีทำความสะอาดไว้ด้วย ไม่อย่างงั้นทงเฮคงต้องรู้สึกไม่สบายตัวแบบนี้ต่อไปเป็นแน่

นิ้วเรียวชักออกจากปากทางรักของตนพร้อมน้ำนมสีขาวขุ่นอมแดงคล้ำ หยาดบริสุทธิ์ที่ทงเฮเสียไปเมื่อคืนวานไม่อาจเรียกร้องคืนมาได้ เพราะร่างระหงยิ่งกว่าเต็มใจมอบสิ่งนั้นให้แก่องค์ชายรัชทายาท

จะมานึกเสียใจได้อย่างไร...ในเมื่อทงเฮเลือกที่จะให้อย่างไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทน

หลังชำระคราบไคลเสร็จ สิ่งที่คงเหลือบนตัวของทงเฮคือร่องรอยแห่งราคี ใบหน้าหวานหม่นลงอย่างเห็นได้ชัดขณะก้าวขาขึ้นมาจากบาราย เหล่านางกำนัลที่รอรับใช้แทบจะเก็บความอยากรู้อยากเห็นเอาไว้ไม่มิด สายตาของพวกนางทำเอาทงเฮอยากจะขับไล่ออกไปให้พ้นหูพ้นตา แต่ร่างระหงไม่อยากให้คนอื่นคิดว่าพอตนได้เป็นพระชายาขององค์รัชทายาทก็แสดงอำนาจข่มเหงผู้อื่น

“เมื่อคืนวานหม่อมฉันรอรับใช้อยู่ภายนอกจนรุ่งเช้า...”

“........”

“ฝ่าบาททรงดูแลพระองค์ก่อนจะออกไปด้วยนะเพคะ...” เป็นครั้งแรกที่นางกำนัลในตำหนักแห่งนี้เอ่ยกับทงเฮ และเป็นประโยคที่ไม่รื่นหูของร่างบางเอาเสียเลย เจ้าร่างน้อยจึงเอาแต่เงียบงัน นางกำนัลเองก็รู้ตัวดีว่าเอ่ยสิ่งที่ทำให้ผู้เป็นนายไม่พอใจเข้าเสียแล้ว นางจึงได้ชวนคุยอย่างอื่น

“วันนี้มีของโปรดของพระองค์ด้วยนะเพคะ”

“อืม...ข้าหิวแล้ว...” ทงเฮเอ่ยเสียงเรียบค่อยให้นางกำนัลใจชื้นขึ้นมาบ้าง หลังแต่งองค์ทรงเครื่องเสร็จ ร่างระหงก็โดนพาตัวมายังห้องบรรทมที่ถูกทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมแตกต่างจากเมื่อวานลิบลับ

นิ้วเรียวค่อยๆจับช้อนไม้เข้าประคองในมือบาง จริงอย่างที่นางกำนัลว่า...ทุกอย่างล้วนเป็นของโปรดของทงเฮทั้งนั้น แถมรสชาติของมันยังละม้ายคล้ายคลึงกับฝีมือของฮูหยินลีผู้เป็นแม่ของเจ้าร่างน้อยคนนี้อีกด้วย ยิ่งกินหยดน้ำตายิ่งเกาะขอบลูกแก้วกลมโตของทงเฮ ความคิดถึงและความเหนื่อยใจทำให้ร่างหวานนึกถึงผู้เป็นมารดาขึ้นมาติดหมัด

“น้องหญิงขี้แงจริงๆ...อยากให้พี่ช่วยปลอบโยนเจ้าเช่นเมื่อคืนวานอีกหรืออย่างไรกันนะ...” เสียงทุ้มพร้อมท่าทีกระหลิมกระเหลียงของคิบอมทำให้ทงเฮตื่นจากภวังค์ ยังไม่ทันที่ร่างระหงจะยกชายเสื้อขึ้นเช็ดหยดน้ำตาออกจากลูกแก้วกลมโตของตน ริมฝีปากร้อนผ่าวของอีกฝ่ายก็ซับหยดน้ำเหล่านั้นอย่างอ่อนโยนให้แก่ร่างบางเสียแล้ว

“ร้องเรื่องอะไร...ใครทำให้เจ้าไม่พอใจอย่างงั้นหรือ?...บอกพี่มาสิ...พี่จะจัดการให้เจ้าทุกอย่างเลย...”

“....หม่อมฉันมิได้ไม่พอใจอะไรเพคะ...เพียงแต่...คิดถึงท่านแม่เท่านั้น...” เสียงหวานที่เอ่ยตอบเรียกรอยยิ้มอ่อนโยนจากเจ้าของใบหน้าคมได้เป็นอย่างดี สายตาสีเข้มจ้องมองอิริยาบถของเจ้าตัวน้อยด้วยความหลงใหลไม่เว้นแม้แต่ปลายผมทุกเส้น จริงอยู่ที่ตอนนี้ทงเฮอยู่ในโหมดเศร้า แต่ไม่รู้ทำไมคิบอมกลับเห็นว่าพฤติกรรมเหล่านี้ของร่างบางกำลังเรียกร้องให้ร่างแกร่งปกป้องคุ้มครอง

“โธ่...น้องหญิงคนดี...การที่เจ้าออกเหย้าออกเรือนมาขนาดนี้...ย่อมคิดถึงบุพการีเป็นธรรมดา ไว้เรากลับจากหมู่บ้านนายองเมื่อไหร่...ข้าจะพาเจ้าไปเยี่ยมครอบครัวสักครานะ...”

เพราะร่างแกร่งหลุดชื่อหมู่บ้านที่อยู่ห่างไกลความเจริญออกมา ร่างน้อยจึงแสดงอาการงุดงงมากกว่าจะดีใจกับสิ่งที่คิบอมเอ่ยเมื่อครู่ ใบหน้าหวานเอียงนิดๆอย่างไม่เข้าใจพร้อมสายตากลมแป้วยิ่งทำให้คิบอมนึกเอ็นดู

หากมิใช่เพราะคำสั่งขององค์จักรพรรดิว่าห้ามแตะต้องทงเฮอีกจนกว่าจะทำพิธีกรรมบางอย่างในหมู่บ้านนายองจะเสร็จสิ้นละก็...มีหวังคิบอมคงจับกดร่างระหงต่อหน้าธารกำนัลเสียตอนนี้เป็นแน่

อย่าหวังล่ะว่าคิบอมจะอาย...ความรู้สึกเหล่านั้นมันมิเคยมีความความทรงจำของเขาหรอก!

“ไปนายอง...ทำไมรึเพคะ...”

“เสด็จพ่อต้องการให้เราไปดูความเป็นอยู่ของหมู่บ้าน ก่อนที่พี่จะขึ้นครองบัลลังก์น่ะ...” ร่างแกร่งเล่าความเท็จเพราะไม่ต้องการให้ทงเฮรู้เหตุผลที่แท้จริง จะว่าคิบอมหลอกร่างระหงอีกกระทงหนึ่งก็ไม่ผิดสักเท่าไหร่

“..แต่...หมู่บ้านที่ยังลำบากอยู่มิได้มีแค่นายองนิเพคะ...เหตุใดต้องไปที่นายองด้วยเพคะ...”

“เพราะมันเป็นบ้านเกิดของแม่พี่อย่างไรเล่า...” คิบอมไหลต่ออย่างไม่มีสะดุด แต่ที่ร่างแกร่งว่าเป็นบ้านเกิดของแม่ตนเองนั้น คิบอมมิได้โป้ปดแต่อย่างไร

“อือ...เพคะ...” หลังสิ้นข้อสงสัยร่างบางพยักหน้ารับก่อนจะตั้งหน้าตั้งตากินอาหารต่อไป ทิ้งให้ร่างใหญ่ได้แต่เฝ้ามองทุกการกระทำที่เป็นเจ้าร่างน้อยอย่างจำเริญตา

......................................................................................................

หลังเดินทางตลอดสามวันสามคืนและพักแรมในหมู่บ้านอีกหนึ่งคืน เช้าวันต่อมาองค์ชายรัชทายาทก็พร้อมที่จะทรงงานทันที ช่วงเช้าตรู่ร่างแกร่งลงสำรวจบริเวณเพาะปลูกของชาวบ้านพร้อมแนะนำวิธีการหว่านไถเมล็ดพันธุ์ให้ได้ผลผลิตที่ดี พระชายาของพระองค์เองก็เข้าไปช่วยเหล่ามารดาเลี้ยงบุตรและดูงานเหล่าเครื่องจักรทอสานอันเป็นงานหัตถกรรมพื้นเมือง

พอทงเฮลองประดิษฐ์ของชำรวยง่ายๆและทอผ้าจากขนสัตว์แล้ว ร่างระหงก็ให้ความสนใจไปยังเด็กทารกที่กำลังหลับสนิทในอ้อมอกของผู้เป็นแม่แทบจะทันที ท่าทีของเด็กคนนั้นเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากทงเฮได้เป็นอย่างดี จนร่างน้อยต้องเอ่ยปากขออุ้มเจ้าทารกจากนางผู้เป็นมารดา

“...เขาชื่ออะไร...” ร่างบางถามขณะโอบอุ้มร่างเล็กแบเบาะด้วยความอ่อนโยน

“...แจฮุคเพคะ...พระชายา...”

“อืม...แจฮุค...เจ้าต้องเป็นเด็กดี...” มือบางของร่างระหงลูบศีรษะเล็กของทารกเบาๆ ก่อนที่เอวบางของตนจะถูกผู้เป็นสวามีกอดรัดเอาไว้จากทางข้างหลัง อาลามตกใจทำให้ทงเฮเกือบทำเด็กหลุดจากมือ โชคดีที่มือกร้านของคิบอมสอดรับเอาไว้ได้ทัน

“...เด็กนี้ก็น่ารัก...แต่คงไม่สู้ลูกของเราหรอก...เจ้าว่าจริงหรือไม่?” ร่างแกร่งเอ่ยถามหญิงสาวผู้เป็นแม่ของแจฮุค และได้รับคำตอบที่น่าพึงใจ

“เพคะองค์ชาย...ลูกขี้ข้าอย่างเจ้าแจฮุคนี้...มีหรือจะสู้บุตรของโอรสสวรรค์อย่างพระองค์ได้...” แม้รูปประโยคจะดูประชดประชันไปบ้าง แต่ใจจริงของนางมิได้หมายความว่าอยากจะลองดีกับหน่อเนื้อมังกรแม้แต่น้อย เพียงแต่นางเป็นเพียงชาวไร่ชาวสวน มิสามารถเรียบเรียงคำพูดหวานหูไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว

“...หม่อมฉันมีลูกให้ใครไม่ได้...” ทงเฮตอบอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ก่อนจะสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย แต่มีด้วยหรือที่พอเหยื่อติดกับผู้เป็นราชสีห์แล้ว เจ้าป่าจะยอมปล่อยให้เหยื่อหลุดมือ

“...ทหารเตรียมม้าหลวงมาตัว...ข้าจะไปเที่ยวเล่นกับเมียของข้า” ร่างแกร่งจงใจเน้นคำที่แสดงความสัมพันธ์ให้ร่างระหงหน้าแดงเล่น ก่อนจะดึงรัดข้อมือเล็กของร่างน้อยไปยังม้าหลวงที่เหล่าองครักษ์เตรียมการได้ทันใจผู้เป็นนาย คิบอมขึ้นอาชาตัวเก่งด้วยท่วงท่าสวยงาม ก่อนจะคว้าเจ้ายาใจขึ้นมาแนบอกของตน

สายตาเจ้าเล่ห์ที่ร่างแกร่งใช้มอง ทำอย่างไรทงเฮก็ไม่ชินกับมันเสียที ร่างน้อยก้มหน้างุดหลบหนีความร้ายกาจของอีกฝ่ายก่อนที่อาชาตัวเก่งที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีจะออกตัวด้วยความรวดเร็ว

การเดินทางในครั้งนี้แตกต่างจากครั้งก่อนตรงที่ตอนนี้มีเพียงคิบอมและทงเฮสองคน มิได้มีเหล่านางกำนัลและองครักษ์ตามรับใช้ ร่างน้อยโดนคนตัวโตกว่าเอาเปรียบทางร่างกายโดยการเบียดกระแสะร่างของเขาเข้าแนบชิดความหอมหวานของร่างบาง จนทงเฮต้องใช้มือบางยันอกแกร่งของคิบอมเอาไว้ ด้วยไม่อยากให้ร่างกายของตนและของร่างหนาแนบชิดกันมากกว่าที่เป็นอยู่

“เบียดแค่นี้ก็ต้องหวง...คืนนั้นทำมาตั้งเท่าไหร่ไม่เห็นเจ้าจะหวงขนาดนี้เลย...” เสียงเข้มเอ่ยอย่างอารมณ์ดีก่อนจะชะลอความเร็วของอาชาตัวเก่งให้กลายเป็นการเดินเยาะเพียงเท่านั้น สถานที่ๆคิบอมกำลังจะไปใกล้เข้ามาทุกที ร่างแกร่งจึงอยากยืดเวลาที่จะได้อยู่กับเจ้าตัวน้อยออกไปอีกนิด

“อย่าตรัสเรื่องน่าอายเหล่านั้นออกมาราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติสิเพคะ...”

“...ผัวจะร่วมสังวาสกับเมีย...มิเห็นผิดปกติตรงไหน...”

“ฝ่าบาท!...นี่หม่อมฉันจะโกรธพระองค์จริงๆนะเพคะ...” ร่างระหงขึ้นเสียงนิดๆ ก่อนที่คางเล็กจะถูกนิ้วเรียวของร่างหนาตวัดขึ้นเผยให้เห็นใบหน้าหวานที่กำลังแดงก่ำ

ทั้งที่ร่างน้อยขึ้นเสียงใส่ แต่ร่างสูงกลับไม่นึกโมโหสักนิด หากมิใช่ทงเฮป่านนี้คิบอมคงสั่งเอาตัวไปประหารไม่ให้มีหน้ามาเผยอให้คิบอมเห็นแล้ว

“...เจ้ามีสิทธิ์โกรธพี่หรือเปล่านะ...เจ้าแก้มย้อย...” เจ้าของนิ้วเรียวบีบแก้มนุ่มของลูกไก่ในกำมือของตน จนผู้ถูกกระทำร้องครางด้วยความเจ็บปวด พอร่างเล็กทำท่าจะเอาคืน มือหนาของคิบอมก็จัดการรวบมือบางของร่างระหงเอาไว้อย่างรู้ทันความคิดของอีกฝ่าย

“โอ๊ย!...หม่อมฉันเจ็บนะเพคะ...”

“...ลองหาวิธีอ้อนให้พี่หยุดบีบแก้มของเจ้าสิ...ทงเฮ...คิดหนักๆหน่อยนะ...เพราะถ้าคิดไม่ออก พี่ก็จะบีบแก้มเจ้าอย่างนี้...” สิ้นคำมือกร้านของร่างสูงก็ดึงแก้มนุ่มของเจ้าร่างเล็กทันที

วิธีอ้อนขอให้หยุดบีบกระนั้นหรือ?...มีแต่วิธีที่ทำให้ทงเฮเสียเปรียบล่ะสิไม่ว่า!

ทงเฮคิดอย่างคับแค้นใจ แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อความเจ็บกำลังตรงเข้าเล่นงาน ร่างบางจับมือหนาอย่างเบามือก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงหวานอย่างออดอ้อนออเซาะผู้เป็นสวามี

“...หม่อมฉันเจ็บเจียนตายท่านพี่คิบอมจะมิกรุณาหม่อมฉันบ้างหรือเพคะ...” ร่างระหงเอ่ยถามพร้อมกระแสะตัวเข้าหาร่างแกร่งของอีกฝ่าย แบบนี้ก็ได้ใจคิบอมไปเต็มๆ แต่คนเจ้าเล่ห์แถมได้คืบจะเอาอีกศอกอย่างเขา แค่นี้มันไม่พอหรอก

“...อยากจะกรุณาพระชายาคนสวยอยู่หรอก...แต่พี่มีวิธีให้เจ้าอ้อนอยู่สองวิธี...”

“..........”

 “...ระหว่างหนึ่ง...เสียจูบ...”

“.........”

“กับสอง...เสียตัวของเจ้าให้พี่ได้เชยชม...”