วิวาห์กระหวัดรัก [yaoi : kihae] ตอนที่ 7

ตอนที่ 7

สิ้นแรงขยับจากริมฝีปากคู่หวาน ความต้องการที่ถาโถมในใจก็สำแดงเดชออกมาทันที ร่างหนาครอบครองเจ้าร่างเล็กเอาไว้ในอ้อมอกก่อนลิ้มรสกลีบปากแสนหวานที่ลอยเด่นอย่างเย้ายวน

ใครเล่าจะจำเจ้าเด็กเหลือขอคนนั้นไม่ได้ ในเมื่อคิบอมเองก็คอยเฝ้ามองเจ้าเด็กเหลือขอคนนั้นอยู่บ้างเหมือนกัน...

รสสิเน่หาหอมหวานกลมกล่อมจนแทบสำลักออกมาไม่เป็นภาษา พอถอดถอนจุมพิตออกมาท่าทีของร่างบางก็ทำให้ร่างแกร่งไม่อาจหักห้ามใจ จนต้องลิ้มชิมความหวานเหล่านั้นอีกหลายต่อหลายครา ทำให้กลีบปากคู่นั้นบวมช้ำอย่างน่าสงสาร คิบอมจึงเปลี่ยนเป้าหมายเป็นตำแหน่งต่อไป

ซอกคอระหงทำให้คิบอมหลงไหลจนไม่อาจถอนตัว ปากร้อนเร่งทำรอยจนทั่วบริเวณเต็มไปด้วยรอยราคีสีเข้มบ้างจางบ้างมิต่างจากปลายพู่กันชุ่มหมึกสีแดงก่ำถูกข้อมือสะบัดลงบนกระดาษสีขาวสะอาดที่ไร้มลทิน อีกทั้งนิ้วเรียวสวยของร่างแกร่งเองก็คอยหยอกเหย้าเม็ดถันเต่งตึงที่แข็งชันสู้มือของเขาโดยไม่ลดละ

“ฮึก...ฝ่าบาท...” ร่างน้อยร้องครางอย่างทรมานเมื่อทั้งมือและปากร้อนของร่างสูงทำงานประสานกันไม่มีขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อย อาภรณ์ดิ้นทองที่ถักทอด้วยช่างทอฝีมือดีถูกคนไม่รู้คุณค่าฉีกกระชากทิ้ง ด้วยอยากไล้เลียความหอมหวานจากเนื้อแท้ภายในมิใช่ผ่านทางร่มผ้า พอร่างแกร่งฝังใบหน้าลงมาบนแผ่นอกแบนราบ ร่างระหงก็ไม่อาจต้านทานน้ำหนักกายที่คิบอมทิ้งลงมาบนเรือนร่างของตน มือบางค้ำขอบบารายไปเรื่อยจนได้ตำแหน่งที่พอจะทานน้ำหนักของอีกฝ่ายเอาไว้ได้

“..เจ้ารู้ตัวหรือไม่...ร่างกายของเจ้าถูกใจพี่ขนาดไหน...” ร่างแกร่งเอ่ยชมทำเอาหัวใจดวงน้อยของร่างระหงพองโตแถมเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

“...ทั้งอยากจูบ...”

“อยากเลีย...”

“อยากทำรอยทิ้งไว้...คนอื่นจะได้รู้...เจ้าเป็นกรรมสิทธิ์ของพี่แค่เพียงคนเดียว...” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยก่อนที่มือร้อนของร่างหนาจะปรนเปรอร่างบางจนผู้ถูกกระทำบิดสีหน้าด้วยความเสียวซ่าน ศอกเล็กทั้งสองข้างรองรับน้ำหนักของตนเบื้องหลังทำให้ทงเฮจำต้องเสนอยอดถันสีทัมทิมขึ้นให้ถึงปากของราชสีห์ตัวใหญ่ ขณะเดียวกันมือกร้านที่อยู่ใต้น้ำก็คอยลูบวนส่วนกลางลำตัวของร่างระหงราวปลุกปั่นอารมณ์ให้เชี่ยวกราดเช่นแม่น้ำในวสันตฤดู

อาภรณ์เบื้องล่างที่ยาวจนคลุมถึงตาตุ่มของร่างระหงโดนมือร้อนถลกมันขึ้นมาจนเรียวขาสวยอวดความงามให้ประจักษ์ ทงเฮยกขาเรียวขึ้นเกาะเกี่ยวสะโพกหนาพร้อมเบียดตัวเข้าหาอ้อมกอดของอีกฝ่ายเฉกเช่นที่ได้พบเห็นมาจากสมุดภาพคาวโลกีย์สร้างความพอใจให้องค์ชายรัชทายาทยิ่งนัก มือหนาคลึงรอบสะโพกหนั่นเนื้อก่อนหยิบเอากำยานที่ทงเฮส่งให้ตอนลงน้ำมาชโลมนิ้วของตนจนหล่อลื่น แล้วจึงส่งความชุ่มชื่นเหล่านั้นเข้าไปหยอกเล่นที่ปากทางรัก

อาจเพราะความที่ทงเฮได้เรียนรู้ภาคทฤษฎีและตื่นตัวอยู่ก่อนแล้ว ร่างระหงถึงได้เข้าใจความต้องการของคิบอมเป็นอย่างดี ห่วงร้อนค่อยๆคลายตัวให้นิ้วเรียวของร่างหนามุดตัวเข้าไปหยอกเย้าผนังอุ่นและชื้นแฉะภายใน นิ้วเดียวยังพอทำเนาแต่พออีกฝ่ายสอดดันนิ้วที่สองและนิ้วที่สามเข้าไป ร่างบางก็ต้องร้องครางด้วยความเจ็บปวดทันที มือบางทั้งสองข้างของทงเฮดันมือหนาให้ตนหลุดออกจากพันธนาการของร่างใหญ่ แต่ความปรารถนาเหล่านั้นก็กลายเป็นศูนย์ เพราะด้วยเหตุผลอะไรที่คิบอมจะปล่อยโอกาสเหล่านี้ให้หลุดมือ

เนื่องจากศอกเล็กไม่ได้ทานน้ำหนักไว้เช่นเคยสองร่างจึงล้มคะมำลงไปในบารายขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ ทงเฮที่หลุดเป็นอิสระปีนขึ้นจากที่สรงน้ำในทันที พอจะวิ่งหนีร่างหนาก็ตามมาตะครุบตัวเอาไว้ได้เสียก่อน

“ไม่เอาแล้ว...ฮึก...หม่อมฉันเจ็บ...” เสียงหวานร้องขอ แต่คิบอมก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก ถ้าเป็นครั้งแรกใครเล่าจะไม่เจ็บบ้าง คิบอมเองก็พยายามเบามือที่สุดแล้วแต่ถ้ายังเจ็บอีกก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าสะโพกของเจ้าตัวน้อยคนนี้จะคับแน่นน่าพึงใจขนาดไหน

“ทนหน่อยนะทงเฮ...แล้วเจ้าจะชอบใจกับมัน...” ร่างแกร่งบอกก่อนฉีกขาเรียวของร่างน้อยออกกว้างจนเห็นดอกเหมยตูมที่เริ่มบวมแดงเพราะถูกเย้าแหย่เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา สีกลีบแดงช้ำน่าสงสารแต่ถึงกระนั้นก็เรียกร้องให้บดขยี้ทำลาย ปลายลิ้นสากของร่างสูงสอดแหย่ด้วยอยากลิ้มลองความหอมหวานและได้รับเสียงครางเป็นของกำนัลจากร่างระหงแทบจะทันที

“ฮึก...อย่า..อ๊ะ...ฮึก....อ๊ะ...” เจ้าตัวน้อยร้องห้ามทั้งที่มือบางแทบขยุ้มเส้นเกศาสีเข้มของร่างแกร่งให้มอบความหฤหรรษ์แก่ตนให้มากกว่านี้ หลังจากที่ร่างใหญ่ไล่เลียห่วงร้อนจนชุ่มฉ่ำ กายน้อยก็ถูกมือกร้านพลิกตวัดให้แผ่นหลังบางอวดความงามแก่สายตาของตน

ลายสักมังกรตัวเขื่องที่พาดผ่านเอวคอดกิ่วของทงเฮอันเป็นสัญลักษณ์ว่าคนๆนี้จะเป็นข้ารับใช้ในราชวงศ์โกคูรยอจนกว่าชีวิตจะหาไม่ บิดเกร็งราวร่วมรักเฉกเช่นเจ้าของของมัน การที่รอยสักแสดงอารมณ์เดียวกับผู้สักนั้นหมายความว่าช่างผู้ลงมือสักลายนี้ให้แก่ร่างบางย่อมเป็นผู้ที่มีฝีมือยากหาใครเปรียบ

 “อ๊ะ!...” ร่างบางร้องครางอย่างเจ็บปวดเมื่อมือหนาตีสะโพกอวบไม่ยั้งมือประมาณ 2-3 ที เพราะยั้งใจกับแก้มก้นนุ่มมือไม่ไหว มือหนารั้งสะโพกอวบขึ้นในตำแหน่งที่พอเหมาะก่อนจะใช้แท่งกายร้อนของตนถูไถไปตามปากทางแน่นขนัด

น้ำเชื้อมังกรเปียกชื้นจนเจ้าตัวน้อยรู้สึกไม่สบายตัว ความเหนอะหนะที่ชโลมไปทั่วทำให้ทงเฮรู้สึกว่าตนเองตัวร้อนผ่าวราวเป็นไข้ ตามจริงทงเฮไม่ได้นึกอยากแอ่นสะโพกเข้าหาร่างหนาแม้แต่น้อย แต่เพราะความต้องการเร่งเร้าทำให้เอวคอดกิ่วที่น่าสงสารยกตัวสูงราวเอาอกเอาใจองค์ชายจอมเจ้าเล่ห์

“ฮึก...ฝ่า...บาท...”

“ว่าอย่างไร..หืม...น้องหญิง...”

“อย่า...ฮึก...อย่าแกล้งหม่อมฉัน...เลยนะเพคะ...” ร่างหวานร้องขอก่อนจะถูกตวัดกายให้ใบหน้าหวานปะทะเข้ากับใบหน้าคมเข้ม สายตาเจ้าเล่ห์ของคิบอมทำให้ทงเฮหมดแรงอย่างจำยอม ขาเรียวสวยทั้งสองของร่างบางเปิดกว้างราวพวกหญิงงามเมืองร้องขอความรักจากผู้มาใช้งาน

“มิรู้หรือ...เจ้าแก้มย้อย...”

“..........”

“...ใครๆก็อยากได้น้ำเชื้อของพี่ทั้งนั้น...เจ้าจะหาอะไรมามัดใจของพี่กันล่ะ?” ร่างแกร่งเอ่ยถามอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมมองคนขี้อายที่นอนกางขารอเมื่อครู่ค่อยๆชันกายขึ้นมาอยู่ในท่าหมอบคลาน กลีบเนื้อสีหวานค่อยๆไล้เลียไปตามแก่นกายขนาดใหญ่และดูดกลืนสิ่งนั้นด้วยความอึดอัด แต่ร่องสีสดที่คิบอมหยอกเย้าไปเมื่อครู่เต้นถี่รัวสร้างความทรมานให้กับทงเฮมากกว่าไม่รู้ที่เท่า เพียงแค่นี้ถือว่าน้อยนิดมากสำหรับร่างบาง

การกระทำของเจ้าร่างน้อยถือว่าเกินความคาดหมายสำหรับร่างแกร่งอยู่หลายขุม แต่ไม่ว่าร่างระหงจะไปร่ำเรียนมากับใครตอนนี้คิบอมก็มั่นใจว่านี่เป็นครั้งแรกของทงเฮ เพราะการกระทำของร่างน้อยทั้งเงอะๆงะๆและเต็มไปด้วยความเขินอาย

“อ่า...ทงเฮ...” ร่างหนาร้องครางด้วยความพอใจก่อนจะดึงรัดร่างน้อยออกจากแก่นเนื้อขนาดใหญ่ของตน น้ำใคร่ที่ติดบริเวณกลีบปากสีอิ่มทำให้คิบอมต้องดึงร่างน้อยขึ้นมามอบจูบแสนหวานให้เป็นรางวัลที่สามารถยั่วเย้าเอาใจร่างใหญ่ได้โดยไม่รู้ตัว

ปากทางสีสวยถูกหยอกเย้าอีกครั้งก่อนจะถูกเติมเต็มด้วยส่วนใหญ่โต พอโดนกดแทรกเข้าไปจริงๆ ร่างหวานก็ถึงกับกรีดร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดกับสิ่งที่กำลังเจอ ภาคทฤษฎีมิได้บอกว่าทงเฮจะต้องเจ็บปวดขนาดนี้เสียหน่อย ทำไมซังกุงนางนั้นถึงไม่บอกทงเฮว่ามันเลวร้ายขนาดที่ทำให้ร่างระหงรู้สึกว่าร่างกายของตนกำลังแตกเป็นเสี่ยงๆ

ความคับแน่นที่ร่างสูงได้สัมผัสทำเอาเลือดบริสุทธิ์ชั้นสูงอย่างเขาถึงกับขบกัดกรามแน่นจนสังเกตเห็นได้ชัด มิใช่เพียงแค่หอมหวาน แต่ร่างกายของทงเฮสร้างความพึงใจให้เขาเป็นอย่างมาก จนคิบอมไม่อาจอธิบายออกมาเป็นคำพูด เจ้าร่างน้อยพยายามผลักดันร่างกายของคิบอมอีกครั้ง แต่ร่างสูงก็ยังคงเป็นรัชทายาทเอาแต่ใจเช่นเคย ทำให้ร่างระหงพลิกตัวมาไปอย่างกระสับกระส่ายจนแพรไหมชั้นดีของร่างเล็กแพร่กระจายทั่วบริเวณ

“ฮึก...ฮือ...ไม่เอาแล้ว...ฮือ...หม่อมฉันเจ็บ...อ๊ะ!..” ร่างบางถูกตวัดกายขึ้นมาบนร่างใหญ่ก่อนที่ลูกแก้วแสนหวานและสายตารัตติกาลจะสบกันอยู่วูบหนึ่ง สะโพกกลมที่ถูกมือร้อนกดให้กลืนกินตัวตนของร่างใหญ่เข้าไปจนสุดส่งผลให้ใบหน้าหวานของทงเฮเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา

ท่อนแขนแกร่งสอดรองใต้ขาเรียวสวยเพื่อยกกระชับส่วนเติมเต็มของกันและกันให้เชื่อมต่อเป็นหนึ่งเดียว ก่อนพาร่างระหงกลับเข้าไปในห้องบรรทม แขนเรียวเล็กของทงเฮโอบล้อมรอบลำคอของร่างหนาเพราะกลัวตก แต่เหมือนร่างใหญ่จะจงใจเดินกระแทกเป็นพิเศษเสียงหวานจึงเล็ดลอดออกจากกลีบปากอิ่มไม่มีขาด

ทันทีที่แผ่นหลังแบบบางสัมผัสเตียงนอนหนานุ่ม ผู้อยู่เบื้องบนก็ส่งแรงกระแทกเข้าออกไม่มียั้ง ร่องกระชับของทงเฮตอดรัดแก่นกายร้อนผ่าวของร่างสูงอย่างถี่รัวสร้างความพอใจให้กับอีกฝ่ายจนต้องส่งแรงกระแทกเข้าออกมากขึ้นไปอีก ทำเอาศีรษะเล็กของเจ้าตัวน้อยสั่นโยกสั่นคลอนตามจังหวะที่อีกฝ่ายมอบให้

“อ๊า!..อะ...อ๊ะ...อ๊ะ!...ฮึก...” ร่างระหงร้องตามจังหวะที่อีกฝ่ายกดกระแทกร่างกายเข้าออก แส้สวาทตวัดฟาดลงมาบนเรือนกายสวยจนเนื้อกายแหวกแหว่งไปด้วยรอยราคี นิ้วเรียวจากร่างหนาบีบขยี้ลงแรงกับยอดปทุมอิ่มสีสวยทั้งสองข้างอย่างไม่ออมแรงจนร่างน้อยได้แต่ซี๊ดปากด้วยความเจ็บปวด

แกนกายเล็กของเจ้าร่างระหงที่แข็งเกร็งฉีดพ่นความคาวหวานออกมาทั้งที่ไม่มีใครต้องแตะ น้ำใคร่เหล่านั้นทะลักเปื้อนไปทั่วทั้งแผ่นท้องแบบบางของตนและหน้าท้องแกร่งของอีกฝ่าย บางส่วนที่เลอะโดนยอดถันสีสด ปากร้อนของร่างสูงก็คอยทำความสะอาดให้ทั้งที่ส่วนล่างยังคงกระแทกเข้าออกเช่นเดิม

“อ่า...ทงเฮ...” ปลายเสียงที่เริ่มสั่นเครือพร้อมอาการขบกรามแน่นของร่างหนาทำให้ทงเฮพอรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังรู้สึกอย่างไร ไม่ถึงเสี้ยววินาทีน้ำเชื้อมังกรที่เหล่านางห้ามนางในและพระสนมต่างใฝ่ฝันหนักหนาก็ฉีดรดเข้ามาในร่างกายของทงเฮ ความเหนอะหนะสร้างอาการปวดมวนท้องให้แก่ร่างน้อย แต่เพราะสิ่งเหล่านี้คือของกำนัลจากสวรรค์ ร่างบางมิสามารถล้างออกได้ทันที คนตัวน้อยต้องรอจนกว่าผู้มีสายเลือดบริสุทธิ์จะปลดปล่อยเข้ามาให้ร่างกายของทงเฮจนพอใจ ร่างระหงจึงสามารถล้างคราบเหล่านั้นออกจากร่างกายได้

ดอกเหมยกลีบเล็กที่ถูกบดขยี้จนยับเยินเลอะเทอะไปด้วยน้ำใคร่ขาวขุ่น ปากทางสีช้ำของเจ้าตัวน้อยถะถั่งไปด้วยน้ำเชื้อจากผู้เป็นโอรสสวรรค์ สะโพกอิ่มถูกจับพลิกให้เจ้าตัวน้อยอยู่ในท่านอนคว่ำก่อนที่มือกร้านของร่างแกร่งจะแยกขาเรียวสวยออกจากกัน

“ใครทาน้ำผึ้งที่เนื้อกายของเจ้ากัน...” คิบอมถามพลางใช้ลิ้นสากของตนไล้เลียไปตามเนื้อกายของผู้อยู่เบื้องล่าง ทงเฮที่แทบหลับเพราะความเหนื่อยอ่อนค่อยๆปรือตาขึ้นมาเพื่อตอบคำถามของคิบอม

“...ไม่มีเพคะ...มีแต่...กำยาน...”

“..........”

“ทาซะทั่วจน...” ดวงตาคู่หวานเบิกกว้างเมื่อพอจะรู้ถึงต้นสายปลายเหตุของอาการกระสันอยากที่เกิดขึ้นกับร่างกายของตน แสดงว่าซังกุงนางนั้นจะต้องเป็นคนสั่งให้เหล่านางกำนัลทาน้ำผึ้งแห่งความใคร่บนเรือนกายของตนอย่างไม่ต้องสงสัย

“ไม่มีกำยานที่ไหนจะทำให้เจ้าร้อนแรงได้ขนาดนี้หรอกนะทงเฮ...แต่ถ้าเป็นน้ำผึ้งจากทางเมืองตอนใต้ที่ส่งขึ้นมาให้เป็นของกำนัลเนื่องในวันอภิเษกสมรสของเราแล้วล่ะก็...น่าจะเป็นไปได้มากกว่า...”

“..........”

“ไม่รู้ตอนนี้จะยังเหลืออีกไหมนะ...”

“ทำไมรึเพคะ...”

“ก็...ข้าจะได้เก็บมาใช้กับเจ้าอีกนะสิ...น้องหญิงคนดี...”