PRETTY GIRLS EP.16 [NC]

ตอนที่ 16

การกระทำของหม่าม้าทำให้คยูฮยอนรู้สึกลำบากใจเสียเหลือเกิน แต่ถึงอย่างนั้นร่างแกร่งก็ไม่มีปัญญาแม้แต่จะไปสู้รบปรบมือกับมารดาของตนได้ เพราะสิทธิ์ขาดทุกอย่างในบ้านหลังนี้ล้วนตกอยู่ใต้อำนาจของมารดาทั้งสิ้นนับตั้งแต่บิดาเสียไป

“อากุ้ย...น้ำชาจากม้าในคืนวิวาห์ต้องดื่มให้หมดจอกเลยนะ” หม่าม้าที่ดักหน้าอยู่ยื่นน้ำชาให้ถึงมือใหญ่ของร่างสูง อีกทั้งใช้สายตาระยิบระยับมองลูกชายเพียงคนเดียวด้วยความรักใคร่และภาคภูมิใจในตัวของกุ้ยเสี่ยนเสียเหลือเกิน

เห็นแบบนี้...ลูกชายผู้แสนกตัญญูอย่างกุ้ยเสี่ยนจะปฏิเสธความหวังดีที่แม่หยิบยื่นให้ได้อย่างไร?

“เผด็จศ..เอ๊ย!...ทำให้น้องยอมให้ได้นะอากุ้ย” หม่าม้าหมายมั่นมืออย่างไม่ดูความสามารถของลูกชายเอาเสียเลย อากุ้ยส่ายหน้าเบาๆก่อนจะเปิดประตูห้องนอนด้วยใจรุ่มๆดอนๆไม่สู้ดี หม่าม้าที่ยืนรออยู่ข้างนอกเห็นลูกชายชักจะช้าเกินทน เธอจึงออกแรงเสริมโดยการถีบกุ้ยเสี่ยนทีเดียวเข้าไปนั่งแหมะถึงกลางห้องแล้วจัดการล็อกประตูวิวาห์ให้อย่างเสร็จสรรพไปในที

ร่างสูงรีบลุกขึ้นจากพื้นที่นั่งก่อนจะเหลือบสายตาขึ้นไปมองเตียงหลังใหญ่ที่มีเจ้าร่างอรชรนอนหลบตัวอยู่หลังผ้าห่มผืนหนา ตั้งท่ารอลูกถีบมานานกว่าสามนาทีใต้ผ้าห่มดังกล่าวก็ยังไม่มีการขยับเขยื้อนใดๆ คยูฮยอนจึงค่อยๆสาวเท้าไปนั่งข้างๆเตียงกว้างฝั่งที่เจ้าร่างน้อยกำลังนอนขดกายอยู่

“ซองมิน...” ร่างแกร่งลองเรียกอีกฝ่ายดีๆเป็นครั้งแรก แต่ยังคงไม่มีปฏิกิริยาตอบรับเช่นเคย เหงื่อบริเวณหน้าผากของร่างใหญ่ค่อยๆไหลรินลงมาช้าๆทั้งที่แอร์เย็นฉ่ำชื่น สงสัยเขาจะกลัวซองมินมากเกินไปจนขึ้นสมองแล้วแน่ๆ เหงื่อถึงได้ไหลไม่ต่างกับน้ำเสียขนาดนี้

“นี่...โผล่หัวออกมาตกลงกันก่อนสิ!” คยูฮยอนลองใช้อำนาจข่มขู่และ...ได้ผล! ซองมินไม่หือไม่อืออะไรเลย นี่แสดงว่าความน่ากลัวของคยูฮยอนเริ่มกลับคืนมา ณ สภาวะตำแหน่งเดิมแล้วแน่ๆอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่เอ๋...ทั้งที่ทุกอย่างเริ่มกลับมาที่จุดๆเดิมแล้ว ทำไมเหงื่อของคยูฮยอนถึงออกมากขนาดนี้?

“ที่ฉันต้องไปลักพาตัวเธอมาก็เพราะม้าสั่งให้ทำหรอกนะ ใครจะไปคิดพิศวาสคนอย่างเธอ ปากหมาแบบนี้ไม่เอาด้วยหรอกจะบอกให้” ร่างหนาเริ่มร่ายยาวก่อนจะเดินถอยห่างจากเตียงเล็กน้อยเมื่อบุคคลใต้ผ้าห่มขยับหยุกหยิกไปมา พอเห็นท่าทางราวลูกแมวตัวน้อยแบบนั้นแล้วคยูฮยอนก็อดรู้สึกถึงความ ‘น่ารัก’ ไม่ได้

“ไอ้...ห่า...” เสียงหวานที่เล็ดลอดออกมาจากใต้ผ้าห่มคำแรกทำเอาคยูฮยอนที่กำลังมองเพลินนึกหมั่นไส้อย่างถึงที่สุด ร่างบางรู้ตัวบ้างหรือเปล่าว่าด่าเขาว่า ‘ห่า’ มาสองครั้งแล้ว

ไม่ว่าคยูฮยอนจะ ‘ห่า’ จริงหรือไม่จริงนั้น ซองมินก็ไม่มีสิทธิ์มาด่าเขาแบบนี้หรอกนะ!

“ด่าคนอื่นแต่มุดหัวอยู่ใต้ผ้าห่มแบบนี้ไม่แน่จริงนี่” ร่างใหญ่ส่งเสียงขึ้นจมูกก่อนจะถลกผ้าห่มออกจากเรือนกายหวาน แต่ทันทีที่คยูฮยอนเห็นเรือนร่างอรชรในชุดกี่เพ้าแต่งงานสีแดงเพลิงที่ถึงแม้มันจะยาวถึงข้อเท้าก็ตาม แต่ตัวชุดกลับผ่าข้างขึ้นสูงจนเรียวขาสวยราวแท่งหยกเนื้อดีประจักษ์แก่สายตา หัวใจของเขาก็แทบจะหยุดเต้นลง ณ เวลานั้น

แถมต่อมเหงื่อยังทำงานหนักจนฝ่ามือกร้านชื้นแฉะไปหมด ไหนจะ...ร่างกายที่เกิดอยากตอบสนองต่อความงดงามตรงหน้านี้อีกล่ะ ร่างใหญ่จะทำอย่างไร?

“เอาผ้าห่มคืนมานะ!” เจ้าของเสียงแววแสนหวานร้องสั่งราวลูกแมวขู่ฟ่อ ก่อนรวบรวมแรงทั้งหมดยื่นมือออกมารอรับผ้าห่มคืน หากแต่คยูฮยอนกลับสลัดมันทิ้งแล้วหย่อนกายนั่งลงข้างๆคนน่ารัก

“ซ่อนรูปเหมือนกันน้อ~” คนเจ้าเล่ห์ส่งสายตากรุ่มกริ่มน่าตบเป็นที่สุด ด้วยอยากแกล้งคนขี้วีนคยูฮยอนจึงตีสีหน้ากวนประสาทซองมินราวคนไม่มีอะไรทำ

“นาย!” ร่างหวานแทบจะวีนออกมาอย่างอดไม่ได้ คนอุตส่าห์นอนเฉยๆไม่ไหวไม่ติ่งแล้วแท้ๆ คนงี่เง่าอย่างคยูฮยอนยังมากวนให้ต้องปั่นป่วนหัวใจและท้องน้อยอีก...

เดี๋ยวพ่อก็จับทำเมียซะหรอก!

อย่านึกล่ะว่าซองมินจะไร้เดียงสา.. สมัยนี้ภาคทฤษฎีทั้งระดับมัธยมและมหาวิทยาลัยต่างสอนกันโครมๆ เพราะงั้นเรื่องการสืบพันธุ์ของผู้หญิงและผู้ชายไม่เป็นปัญหา แต่ถ้าจะยาก...ก็คงเป็นผู้ชายกับผู้ชายนี่แหละที่ซองมินไม่รู้วิธี!

เอาเถอะ...อย่าลืมว่าธรรมชาติของมนุษย์คือการดำรงเผ่าพันธุ์ แม้ครั้งนี้จะผิดวัตถุประสงค์ตรงที่ไม่ใช่เพศที่ธรรมชาติคัดสรร แต่ในเมื่อซองมินไม่มีทางเลือกจริงๆ คยูฮยอนก็ต้องเป็นทางเลือกสุดท้ายของซองมินนี่แหละ!

“ถ้ายังไม่อยากเสียตัวก็หุบปากเหอะ!” เสือสาวตาดุตวัดมองร่างใหญ่ที่ทำหน้ากวนโอ๊ยอย่างไม่ลดละ ก่อนกางกรงเล็บสังหารจิกทึ้งลงบนเตียงนอนกว้างด้วยอยากขู่ให้อีกฝ่ายหวาดกลัว

“กลัวตายล่ะ” คยูฮยอนเอ่ยพลางกระตุกยิ้มเพราะครั้งนี้เขาพูดออกมาจากใจจริง หาได้กลัวร่างระหงเฉกเช่นเวลาอื่นที่โดนร่างบางทั้งตบทั้งถีบไม่...

สาเหตุที่ร่างใหญ่ไร้ความกลัวนั้นก็เพราะท่าทีที่ซองมินพยายามแสดงออกให้เขากลัวในตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากแมวยั่วสวาทที่จะตรงมากระชากใจของเขาให้ร้อนรุ่ม

“นาย!” เสียงหวานตวาดห้วนอีกครั้งก่อนที่เรือนกายอรชรจะกระโจนขึ้นมานั่งบนตักของคยูฮยอน ทำเอาคนปากเก่งถึงกับจุกไปทั้งช่องท้อง แต่ก็ไม่มีเวลาได้จุกนานเมื่อริมฝีปากฉ่ำน้ำแนบทับลงมาอย่างรวดเร็วและรุนแรง

ทั้งที่ซองมินแทบไม่มีประสบการณ์ในเรื่องอย่างว่า แต่เพราะความกร้านโลกสมัยยังเป็นหัวหน้าแก๊งนักเลงได้หล่อหลอมซองมินให้เฉยชายามมองเด็กในแก๊งค์กอดและจูบกัน แถมตอนนี้ร่างหวานยังพยายามเลียนแบบเด็กในแก็งค์โดยการดึงดันลิ้นสากของคยูฮยอนออกมาเย้าหยอกเล่นภายนอกอีกต่างหาก

เป็นไงเป็นกัน...วันนี้คยูฮยอนต้องเป็นของซองมิน!

“อ๊ะ!” คิดไม่ทันเท่าไหร่คนตัวน้อยก็ร้องครวญทันทีเมื่อสะโพกแน่นมือของตนถูกมือกร้านบีบขย้ำอย่างไม่ออมแรง แถมก้อนเนื้อนุ่มทั้งสองยังถูกแบะออกจากกันจนร่างน้อยสัมผัสได้ถึงบางอย่างของอีกฝ่ายที่พยายามมุดตัวผ่านร่มผ้าเข้าไปอยู่ในร่างกายของซองมิน

“ไอ้..ลามก!” คนตัวเล็กตบหน้าอีกฝ่ายเต็มแรงจนคยูฮยอนหน้าหันไปอีกฝั่งหนึ่ง แต่แทนที่จะโกรธ...ตอนนี้ร่างแกร่งกลับเหนื่อยใจกึ่งค่อนคอดร่างน้อยในใจอย่างอดไม่ได้

แหม...ซองมินไม่ลามกเลยนะ เล่นกระโจนมาบริการจูบถึงที่แถมตรงนั้นยังเบียดหน้าท้องแน่นกล้ามของเขาไม่ห่าง...แบบนี้....

ไม่...ลา...มก...เลย!

“ตบผัวตัวเองซะแรงเลยนะ เดี๋ยวผัวก็ลงโทษซะหรอก” ร่างใหญ่อมยิ้มเหี้ยมก่อนผลักร่างหวานอัดใส่เตียงเต็มแรงจนซองมินถึงกับจุก แต่พอลูกแก้วกลมโตเห็นคยูฮยอนเคลื่อนกายลงมาทาบทับเท่านั้นแหละ เรี่ยวแรงที่หายไปในตอนแรกเริ่มกลับฮึดขึ้นมาจนสามารถยกฝ่าเท้าเล็กวางแนบทับบนอกกร้านแล้วออกแรงถีบไม่ยั้งจนคยูฮยอนกลิ้งหลุนๆลงไปจากเตียง

“ใครจะเป็นผัวใคร!...แล้วจะได้เห็นดีกัน!” ซองมินท้าทายคนเจ็บโดยหารู้ไม่ว่าตัวเองกำลังนั่งถ่างขาเป็นอาหารตาให้ร่างสูงน้ำลายสอ

“เห็นดีแน่” เสียงทุ้มทวนคำก่อนจะกระโจนขึ้นเตียงมาครั้งใหม่ ท่าทีราวหมาป่าวัยกำยำทำให้ซองมินถึงกับเกร็งสะท้านไปทั้งร่างกาย ความจริงคยูฮยอนเองไม่ได้อ่อนอย่างที่ตนเข้าใจ แถมยังแข็งแรงแน่นกล้ามอีกต่างหาก ยิ่งมอง..ร่างหวานยิ่งรู้สึกกระสันรักขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจตนเอง

ฝ่ายคยูฮยอนนั้นก็กำหนัดรักไม่ต่างจากซองมิน เขารู้ตัวดีกว่าในน้ำชาของมารดาน่าจะมีบางสิ่งบางอย่างผสมอยู่แน่ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่คึกคักถึงขนาดจะคว้าเอาแม่สาว(ปาก)ปีจอมาทำพันธุ์แบบนี้หรอก!

“ปล่อย!” ร่างน้อยกรีดร้องเสียงแข็งแต่ไม่ต่างอะไรจากเสียงคราง ซองมินรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายถีบคยูฮยอนจนกระเด็นอีกครั้งก่อนก้าวขาลงจากเตียงด้วยความยากลำบาก คนถูกกระทำรึก็แปลกเพราะยิ่งโดนถีบมากเท่าไหร่คยูฮยอนก็ยิ่งฮึดมากเท่านั้น แถมเจ้าน้องชายตัวดีของเขาก็ฟื้นคืนชีพขึ้นมาเต็มตัว ยังไงคืนนี้ก็ต้องหาที่ให้มันปลดปล่อยก่อนล่ะ!

“ฉันบอกให้ปล่อย!” ซองมินเอ่ยอย่างดื้อดึงอีกครั้งขณะล้มลุกคลุกคลานไปตามพรมหนาเพราะร่างใหญ่ของคยูฮยอนก็ตามมาแนบชิดไม่ยอมปล่อย ซองมินจะรู้บ้างไหม?...

ในยามที่ซองมินค่อยๆอ่อนแรง...คยูฮยอนกลับยิ่งแข็งแกร่งจนร่างกายตื่นตัวไปทุกอณู

“ปล่อย..ไม่ได้...แล้ว” คยูฮยอนเค้นเสียงออกจากลำคอด้วยความยากลำบากเพราะไม่คิดว่าตัวยาที่หม่าม้าของตนใช้มันจะรุนแรงถึงเพียงนี้ ทั้งที่ตอนแรกตั้งใจจะหยอกเย้าซองมินให้ได้อายมันก็เท่านั้น แต่ตอนนี้เหตุการณ์มันเลยเถิดจนยากจะควบคุม

ที่เคยด่าซองมินไปว่า...ต่อให้เอาไปใส่ตะกร้าล้างน้ำก็ไม่เอา...สงสัยคยูฮยอนคงต้องกลืนน้ำลายตัวเอง เพราะตอนนี้ร่างนุ่มมือตรงหน้าช่างหอมหวานจนเขากลืนน้ำลายแทบไม่ทัน

“อ๊าาาา!!” ร่างน้อยสั่นเฮือกไปทั้งกายเมื่อเสื้อตัวสวยที่เพิ่งได้สวมใส่เมื่อครู่ถูกฉีกกระชากออกอย่างไม่ใยดี เศษผ้าดังกล่าวถูกคนตัวโตใช้มันมาไขว้มือของซองมินเอาไว้ข้างหลังแล้วผูกมัดร่างระหงอย่างแน่นหนาจนข้อมือเรียวเล็กขึ้นสีแดงเรื่อไปหมด ถึงอย่างนั้นความเสียวซ่านจากลิ้นสากของคยูฮยอนที่กำลังระเริงรักบนยอดถันสีสดก็แซงโค้งความรู้สึกเจ็บที่ข้อมือของซองมินทั้งมวล จนร่างบอบบางได้แต่บิดเร้าด้วยไม่รู้จะทำอย่างไร

เสียงดูดดึงน่าอับอายแต่ถึงอย่างนั้นซองมินกลับรู้สึกดีจนไม่อาจอธิบายออกมาเป็นคำพูด ยิ่งยามฟันคมขูดลากซ้ำขบกัดกอบัวสีชมพูสดมากเท่าไหร่ ซองมินยิ่งพึงใจมากขึ้นเท่านั้น

“หวานจัง” ร่างแกร่งเอ่ยชมขณะที่ริมฝีปากคมยังคลอเคลียเม็ดสวยไม่ห่าง ทั้งที่ผ่านผู้หญิงมาก็มากผู้ชายมาก็เยอะ ยังไม่มีคนไหนทำให้คยูฮยอนพอใจได้เท่าผู้ชายคนนี้

ดูสิ...ร่างกายของซองมินงดงามแค่ไหน ตั้งแต่ลำคอระหงและแผ่นหลังบอบบางล้วนขาวนวลไม่ต่างอะไรจากเรือนร่างของอิสตรี เลื่อนสายตาลงมาอีกนิด...อัญมณีแสนเลอค่าก็ลอยเด่นชูชันราวหลอกล่อให้ภมรหนุ่มถวิลหา แล้วไหนจะเอวคอดแสนอรชรที่รับกับสะโพกผ่ายนี่อีกล่ะ เย้ายวนขนาดนี้จะไม่ให้คยูฮยอนลุ่มหลงได้อย่างไร?

“ฮือ..ปล่อย...” ร่างน้อยร้องห้ามแต่กลับเสนอแผ่นอกบางให้ร่างหนาถึงปาก บัดนี้ซองมินรู้สึกไม่พอใจตัวเองเหลือเกินที่หลงใหลกับสัมผัสหวามของคยูฮยอนราวคนติดยา จากแม่เสือสาวกลายเป็นลูกแมวตัวน้อยที่แสนพยศเพียงแค่พลิกฝ่ามือ

กลุ่มผมดกดำที่โน้มหน้าลงมาละเลงรักบนแผ่นอกบางอีกครั้งทำให้ซองมินถึงกับน้ำตาคลอ ถามว่าที่ร้องเพราะรู้สึกเสียใจกับการเสียตัวครั้งแรกอย่างนั้นหรือ? เปล่าเลย...ซองมินไม่ได้เสียใจแบบนั้น แต่ความรัญจวนที่คยูฮยอนมอบให้ต่างหากที่ ทำให้กายระหงถึงกับสั่นสะท้าน

ยามลิ้นสากลงแรงเกี่ยวกระหวัดเอาเม็ดถันเข้าไปดูดเล่นในปาก สายตาคู่หวานของซองมินก็คอยมองตามชั้นเชิงอันแสนแพรวพราวของร่างหนาด้วยความพอใจ

จากด้านขวา...ก็เคลื่อนย้ายไปยังด้านซ้าย...ใกล้ตำแหน่งหัวใจเข้าไปเต็มๆ

“อืม..ซองมิน...” คนขี้แกล้งเงยหน้ามองใบหน้าหวานของร่างระหงด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก สิ่งเดียวที่ซองมินพอจะเดาได้ก็คือคยูฮยอนมีความปรารถนาวนเวียนเป็นวงกลมในดวงตาสีรัตติกาลที่กำลังเอ่อล้นมากจนเก็บไว้ไม่อยู่

“คยู...” ร่างหวานกำลังทำให้คยูฮยอนคลั่ง... เสียงไพเราะเมื่อครู่กระตุ้นความต้องการของร่างกายเป็นอย่างดี ถึงอย่างนั้นแว่บหนึ่งร่างใหญ่ก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าซองมินไม่สิ้นเรี่ยวแรงขนาดนี้ มีหรือที่เขาจะสามารถตักตวงความหอมหวานออกจากเรือนกายสะคราญได้อย่างสนุกมือ

“ตรงนี้...สวยมากเลยนะ” นิ้วเรียวที่หยาบกร้านดุดันยอดอกไวสัมผัสอย่างหยอกเย้า ก่อนจะเลื่อนปลายนิ้วลงไปเย้าแหย่สะดื้อบุ๋มทำให้แผ่นท้องแบนราบของซองมินหดเกร็งทันที

“ตรงนี้...ก็สวย...” มือกร้านเลื่อนลงต่ำอีกครั้งด้วยอาการเชื่องช้าจนถึงขอบชั้นในสีดำตัวเล็ก พอปลายนิ้วเกาะเกี่ยวบริเวณส่วนขอบ คนตัวเล็กก็ถึงกับต้องกลั้นหายใจเอาไว้แทบไม่ทัน

“แต่ตรงนี้...สวยที่สุด” สายตาคมที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความจริงใจทำให้ซองมินถึงกับเบือนหน้าหนีดวงตาคู่นั้นด้วยความเอียงอาย สาเหตุเพราะเมื่อถอดปราการสุดท้ายเสร็จนิ้วเรียวของคยูฮยอนก็เอาแต่เย้าแหย่กลีบดอกเหมยสีชมพูอวบไม่ยอมหยุด ซองมินเองก็บ้าจี้มากพอที่จะยกเรียวขาขาวนวลของตนออกกว้างเพื่อให้อีกฝ่ายกลั่นแกล้งได้ถนัดมือ

พฤกษาพันธุ์ดีสีอ่อนถูกนิ้วกร้านเขี่ยวนภายนอกอย่างกลั่นแกล้งก่อนจะสอดตัวหายลึกเข้าไป ผนังภายในหดเกร็งเป็นจังหวะแทบทุกอณูจนคยูฮยอนรู้สึกอัดอัดอย่างบอกไม่ถูก...

ทั้งๆที่มันฝืด...มันคับ...มันแน่น...มันร้อน... ดูเหมือนไม่มีอะไรดี แต่นี่แหละคือสิ่งที่คยูฮยอนต้องการ

“คยู...” ร่างน้อยเรียกคนตัวใหญ่อีกครั้งแต่เหมือนไม่ค่อยได้รับความสนใจนัก สายตาคมยังมองจุดเร้นไม่ห่างด้วยความคิดและการกระทำที่เร่งให้ร่างหวานสั่นสะท้านไปทั้งร่างกาย

เรียวลิ้นสากที่ซองมินเพิ่งหยอกเอินด้วยเมื่อครู่ไล้เลียปากทางสีสดด้วยความนุ่มนวล จากภายนอก...ก็ค่อยๆจมลึกเข้าสู่ภายใน ผนังร้อนบีบเกร็งถี่รัวยิ่งกว่าตอนนิ้วเรียวของร่างแกร่งสอดแทรกเข้าไปเสียอีก ความเสียวซ่านที่ร่างระหงได้รับ ทำเอาซองมินถึงกับบิดขาไปมาจนหน้าแข้งฟาดกับใบหน้าหล่อคม

“ยังดื้ออะไรอีก...มาถึงขั้นนี้แล้ว” ซองมินอยากบอกคยูฮยอนนักว่าตนไม่ได้ดื้อ แต่มันเสียวจนร่างกายเป็นไปเองอย่างอัตโนมัติ

ไม่ได้คิดจะขัดขวางสักหน่อย!

“ฉะ...ฉัน...”สติสตางค์ที่เริ่มกลับมาทำให้ซองมินรีบชันตัวนั่งอย่างรวดเร็ว แต่เพราะมือที่ถูกมัดไขว้หลังอยู่ทำให้ร่างระหงไม่อาจลุกได้อย่างถนัดถนี่  ท่าทีตอนนี้จึงเป็นอิริยาบถกึ่งนอนกึ่งนั่งดูๆแล้วก็ไม่ต่างจากท่ายั่วอีกอยู่ดี

“ไม่เข้าใจเธอเลยนะ ตรงนั้นมันก็ตั้งไม่ลงแล้วยังจะฝืนเอาไว้อีกทำไม?” คยูฮยอนเลิกคิ้วมองหน้าคนสวยที่ใบหน้าหวานเริ่มขึ้นแสงและเงาแสดงออกว่า ‘ไม่พอใจ’ คำพูดคยูฮยอนอย่างถึงที่สุด

หน๋อย...คนที่ยอมถึงขนาดให้เอาลิ้นสอดเข้าไปแล้ว มีหรือจะมาเล่นตัวเป็นบทพ่อแง่แม่งอนอีก ถ้ามีสมองก็น่าจะคิดได้บ้างนะโจวคยูฮยอน!

“ฝืนสิ!...ก็ฉันไม่ใช่คนสอดนิ!” เพราะโดนอีกฝ่ายหงุดหงิดใส่ก่อน ซองมินจึงแสดงออกว่าตนก็ไม่ชอบใจเช่นกันอย่างไม่ปิดบัง แม้ความอยากจะตรงเข้าเล่นงานจนตัวแทบกระดิกไปไหนไม่ได้เลยก็เถอะ แต่ถ้ามาพูดจาแบบนี้ก็ไม่ต้องทำมันทั้งคู่นั่นแหละ!

“แล้วเธอจะมาสอดฉันได้ไง ในเมื่อฉันเป็นผัวเธอ!” นี่เพราะเห็นว่าซองมินถูกมัดอยู่หรอกนะ...คยูฮยอนถึงได้กล้าวางอำนาจบาตรใหญ่เสียขนาดนี้ ลองร่างระหงเป็นอิสระดูสิ ป่านนี้คยูฮยอนคงไม่ได้มาเผยอหน้าอยู่แบบนี้หรอก

“ได้เอาไอ้ติ่งนั่นเข้ามาในตัวของฉันแล้วเหรอไงถึงประกาศตัวเองว่าเป็นผัวของฉันไม่หยุดปาก!” ซองมินตะโกนเสียงดังโดยไม่รู้ว่าสิ่งที่พูดเป็นการขุดหลุมฝังตัวเองเข้าให้แล้ว คยูฮยอนมองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจที่มาด่าน้องชายของเขาว่า ‘ติ่ง’ แต่ก่อนที่จะทำอะไรรุนแรง ความคิดดีๆ? ก็แล่นวาบเข้ามาให้หัวสมองอย่างฉุดไม่อยู่

“เธอพูดแล้วอย่าถอนคำพูดล่ะ”

“ถอนเรื่องอะไร?” ลูกแก้วกลมโตเมี่ยงมองใบหน้าคมด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนจะกรีดร้องโวยวายเมื่ออีกฝ่ายใช้มือกร้านจับข้อเท้าเล็กทั้งสองข้างของซองมินให้เปิดกว้างจนหน้าขาถ่างออกเห็นไปถึงไหนต่อไหน

“ถ้าฉันเข้าไปอยู่ในตัวเธอ...เธอจะต้องเป็นเมียของฉัน...ตลอดกาล!”